argia.eus
INPRIMATU
Colectivo "Penko" nas eleccións autonómicas vascas
  • En democracia, penas, suspensos, cadeas, demasiado pouco. Unha sociedade que ten eleccións e votos como base para facer política, debería dicirse iso a si mesma cando a metade da poboación nin sequera participa na "festa", non?
Z. Oleaga @zoleaga1 2020ko uztailaren 20a

O 52,86% dos enquisados votaron oficialmente nas últimas eleccións ao Parlamento Vasco. Si súmanse ao censo electoral os cidadáns vascos con nacionalidade española e por tanto sen dereito a voto –166.695 persoas en 2019–, a participación sería do 48,09%. Pódense engadir migrantes que, sendo nacionalidade, non teñen dereito a voto, miles de vascos sen papeis, habitantes de Treviño e Villaverde Turtzioz, que quedaron sen dereito por estar en corentena (!!? ), votos nulos...

A calidade deberíanos preocupar tanto como a cantidade. E non estou a falar da quen se vota, senón de onde. Cantos dos votantes votaron máis a favor que en contra de algo? Cantos coñecen o programa que votaron? Cantos fixeron polo espírito desesperado, pola rutina, pola mera fidelidade á familia política de quen cumpre un trámite burocrático? Para facer o reconto máis rápido: Cantos fixeron con ilusión, paixón, na idea de que se decide algo importante que é bo para toda a comunidade electoral?

Si a política é de ámbito público (polis) e si é persoal é político, todo é política. Vivimos tempos moi complicados e veñen aínda máis complicados. Nun tempo no que a política é máis necesaria que nunca, a despolitización segue gañando terreo entre a cidadanía e cada vez está máis raptada nas institucións que fan antipolítica. A última campaña electoral e os seus resultados son á vez unha consecuencia e unha causa diso.

Fronte ao colectivo Penko, necesítanse propostas construtivas. Ou, do mesmo xeito que se incendia a terra esgotada para que dea novos froitos, queimamos o parlamento –é unha broma, señor xuíz de policía–. Ou enchemos o trámite con forza e repetimos as eleccións cun 5 (50%) ata que superamos o exame –é aínda máis, compañeiros da cidadanía sufrida-. Ou creamos actitudes, espazos, formas e medios máis interesantes para facer política, si quérese, nun primeiro momento na convivencia cos maiores –non é broma, aínda que nestes momentos parézao–. Pola contra, a antipolítica nosa que chamamos política seguirá sendo o día da marmota e, como di o devandito, no reino marmota, Urkullu marmota é rei.