A miña nai é unha muller empoderada maltratada, ou mellor dito, en proceso de empoderamiento. Estatisticamente só unha porcentaxe oponse a este panorama, e é un deses tecidos. Pasou por once psicólogos e todos, por unanimidade, dicían que o que estaba a sufrir era un mal trato dos manuais. Con todo, os que lle rodean nunca vimos un negrón contiguo aos ollos. Non percibimos a ningunha muller amargada en aparencia. Mesmo diría que o que demostrou foi o contrario, a pesar de ter o seu interior esnaquizado en mil pedazos.
Dixen que a máquina estivo en mans de moitos psicólogos, e, desde logo, outros tantos foron avogados. Con eles, con todo, non acertou. Leva case vinte anos divorciado legalmente pero sen separarse daquel marido que lle arrebatou a vida. Primeiro foron as negociacións, logo viñeron as denuncias e os xuízos, e despois foi a máis inxusta nas sentenzas de sobremesa. De novo, a revictimización dos manuais.
A nai xa tiña pouca fe no sistema de xustiza, e aínda que a dor era o mesmo, non sentiu decepción. Por iso a nai sempre creu no activismo, e esa foi a súa forma de denunciar as inxustizas desde sempre. Até hoxe. É dicir, ata que a sociedade tamén lle deu as costas. Diría que a miña nai naceu feminista e, paradoxalmente, quedou atrapada nas redes dun psicópata maltratador. Segue sendo feminista de corazón, pero deixou de estar detrás da bandeira feminista, porque no momento que máis o necesitou deixárono na marxe. Aos excesos do seu principal verdugo "Que non!" por exemplo, escribiu á prensa da comarca, sen dar nome, sen insultos nin burlas, pero denunciándoo con respecto. Camuflado entre bonitas escusas, tivo que conformarse cun "Sentímolo, pero non podemos publicalo". Tamén golpeou as portas do Concello, pedíndolle que cada vez que o nome deste tipo aparecía nalgún asunto acendíase un semáforo vermello e iluminásese, lembrando que detrás había un mal trato e que a vítima era a correcta. Remitiu o aviso a todos os departamentos, Servizos Sociais, Policía Municipal, Recadación de Renda e Tributos, Urbanismo, Obras e Servizos, así como a Convivencia e Igualdade, para que se lles prestase especial atención no caso. Unha vez máis, a resposta dos técnicos e políticos: 0.
Isto non é unha revictimización por machismo estrutural. Isto foi a resposta dunha sociedade cargada de hipocrisía. Dinnos que temos que aprender a ver micromachismos con Lupa, os que fan de cego fronte ao que se ve sen lupa. Aínda queda moito camiño por percorrer.
Preferiron adoptar unha actitude pasiva ante unha muller que está empoderándose. Non se que hai detrás disto: medo, indiferenza, inercia machista. Polo menos o feminismo. Palabras baratas e accións caras. Moitas veces pensei que si a miña nai suicidouse ou aparecese o asasinato, a sociedade daría outra resposta. Resposta protexida tras unha pancarta, tras unhas palabras. Pero as palabras lévaas o vento.