Estas mobilizacións, que teñen como orixe a subida do prezo dos carburantes, uníronse en París a outras e aseméllanse á guerrilla urbana. A opinión pública pregunta cal é a chaqueta amarela que hai detrás dela. Parece que é xente de esquerda –hai tamén algúns da extrema dereita–, cun denominador común: A oposición ao Goberno e ás súas políticas económicas e sociais. Agora, tamén recibiron o apoio de estudantes e traballadores, e comezaron as manifestacións e as folgas que se levaron a cabo.

París xa está “en chamas”. O Goberno empeza a angustiarse: este movemento popular tenta desactivalo a través de partidos políticos e sindicatos tradicionais, que até agora estiveron á marxe das reivindicacións das mobilizacións. O sistema quere manter o seu status económico e político ante as revoltas que o pon en cuestión. Non é casualidade que, segundo unha enquisa, o 90% dos franceses apoie as mobilizacións –se non son violentas–. Pola contra, o feito de que haxa un 15% deses cidadáns a favor da violencia que se produciu estes días tampouco debe sorprendernos.

Algo grave ocorre na sociedade se se dan estas circunstancias. Querer desactivar o movemento a través da represión é fomentar a violencia. O problema ten que resolverse con novas políticas económicas e sociais, e si quérese ir ao fondo, o sistema debería cambiar.