argia.eus
INPRIMATU
Panpi Intzagarai
  • Silencioso, fiel e doce como un lancer que humedece os arredores sen grandes tronos. A impresora editada no manual de tantos pastorais tiña que matar aos “sibastarras” en vésperas da pastoral. E estalado o corazón, tamén estaba escrito nalgunha pedra de Uhaitz. Corazón.
Pello Zubiria Kamino @pellozubiria 2023ko abuztuaren 02a
Argazkia: Panpi Intzagarairen familia.

Nos últimos días do mes de xullo, os amigos achéganse ao funerario de Atharratz para ver por última vez con carne de óso ao mesmo Panpi Intzagarai, que construíu a compañía da súa esposa Mariseri e que o seu heroe levou con 68. Estaba na habitación cara a cara, de forma táctil, nin cristal intermedio nin outro aparato, coma se estivese deitado, o noso vello Panpili, encima a ikurriña, a cinta negra e o adhesivo “Euskal Herria Antifaxista”. “Falta tabaco para recoller o cigarro”, dixo alguén, tratando de tragar o momento amargado con tal ansia. Panpili de sempre de Ozaz, co seu precioso bigote, cun aire viquingo. ARGIA coñecemos nun remoto 1981, na vella escola de Ozaz, facendo a revista mensual Egia con Allande Sokarros, Jon Errezarret e Jean-Pierre Duteuil, logo convertida en Abil, que a estrita xente da esquerda quería inarriar a Zuberoa que viña decaendo hai tempo. Gritábase entón “traballo no pobo, vivir no pobo”. Pronto comezaría a traballar en imprenta coa pequena editorial Lantzer en Errezarret. Na cooperativa Lasarte-Oria Antza lembran as visitas de Panpili e os libros de pastorais que han impreso durante moitos anos, a colaboración transfronteiriza. Nalgúns destas viaxes de traballo apareceu Aña coa súa primeira muller, falecida nun dramático accidente de autobús.Durante case vinte anos exerceu tamén litixios no pobo, de 1995 a 2014, desde tempos nos que non había moitos electores nacionalistas. En 1850 Ozaze-Zuhara contaba con 471 habitantes, reducidos a 71 para 1982. Hoxe ten 86, aínda que ningún deles foi suficiente o soño e a alegría de prohibir a un fuxido xeneroso. Cando se abre a súa morte, nos últimos días sargóricos do limiar do estiércol, reuníronse persoas de todo tipo que se dedican aos esforzos culturais de Panpi Intzagarai, aos campesiños militantes, ao sur e ao norte ben probados sasis, aos franceses fecheiros do cencerro como España, aos que nalgún momento achegáronse até Zuberoa en busca de algo moi afastado, a facer uns cantos scapuchos, aos, aos que se descoñecidos do pobo. Vaia xeración produtiva.