Ao comezo da súa intervención, mencionou a Nakba, o éxodo forzado dos palestinos tras a Guerra Árabe-Israelí de 1948. Do mesmo xeito que miles de familias no norte de Palestina, a túa familia formou parte dese éxodo.

Eu nacín nun campamento de refuxiados palestinos en Líbano en 1955. Era un campamento terrible formado por chabolas, viviamos uns 40.000 palestinos. Alí chegou a miña familia despois de que un grupo paramilitar de sionistas destruíse noso poboado no medio do conflito de 1948.

A miña familia vivía nun pobo situado entre Haifa e Acre. Tras a Nakba, o noso país natal quedou baixo dominio israelí. A nosa é a historia das familias palestinas que non son nin de Cisxordania nin de Gaza e que foron expulsadas. Aínda hoxe seguimos vivindo 8 millóns de palestinos refuxiados en moitos países do mundo. A miña nai sempre se sentiu culpable da expulsión forzada, di varias veces: “Tras escoitar as crúas noticias que chegaban de Alemaña, abrimos as portas aos colonos, ofrecéndolles a oportunidade de traballar nas nosas terras”. É evidente que a traxedia que sucedeu a continuación non a esperaba.

Naciches nun campamento. Como é a vida do refuxiado?

A vida no campamento era moi dura, sobre todo cando o clima non axudaba. A choiva e o frío penetraban por todas as rendijas das cabanas. O campamento foi destruído en 1976 polas forzas falanxistas na Guerra Civil Libanesa. Tiven que fuxir outra vez coa familia, ata que nos instalamos no campamento de Atila. En primeira persoa a miña familia reviviu en 1982 a masacre que as forzas falanxistas cometeron en Xatila co apoio de Israel. Moitos coñecidos da familia foron asasinados.

Todo aquilo pareceuche moi novo.

Recordo que aos 12 anos, na escola do campamento, as forzas armadas libanesas detiñan aos compañeiros que repartían pasquíns ao redor da Nakba. Eu tamén empecei a repartir propaganda, a propaganda era do movemento FPLP e para darse conta, era un militante activo. Aos 18 anos de idade xa era nova, tivo unha gran influencia en min coñecer a obra do líder político e escritor Ghassan Kanafani. Lendo as súas obras, profundizé na conciencia de clase e de nación. O traballo de Kanafani foi fundamental para que os novos refuxiados palestinos unísense á loita.

Actualmente es un dos representantes internacionais da Fronte Popular de Liberación de Palestina (FPLP).

O noso é un dos grandes movementos de ideoloxía marxista no mundo árabe, pero por encima de todo nós somos unha rama da resistencia palestina. Representantes dun pobo que non perdeu a paixón pola resistencia. En contraposición ao que din moitos medios internacionais, a resistencia está cada vez máis unida e iso supón reforzar todos os movementos. En Gaza, onde historicamente o noso movemento foi máis débil, cada vez estamos máis presentes.

Iso sábeo ben Israel, un exemplo diso é a persecución que están a sufrir especialmente nos últimos meses as nosas militantes en Cisxordania ou o asasinato do líder da Yihad Islámica de Gaza, Baha Abu ao Ata. A volta dos asasinatos selectivos contra a resistencia palestina neste momento non é de estrañar, Israel detectou que se están chegando a acordos entre as distintas faccións da resistencia e con iso quere romper.

Mencionou a persecución contra os cidadáns de Cisxordania.

Cando se fala de Cisxordania, hai que dicir que a firma do Pacto de Oslo por parte dalgúns dirixentes palestinos en 1993 foi unha decisión equivocada. O pacto permitiu a creación dun goberno falso e débil chamado Autoridade Nacional Palestina, que puxese en mans de Israel o control do territorio e todas as competencias importantes. Isto dividiunos claramente e mentres tanto Israel segue adiante coa súa intención de recuperar toda Cisxordania.

Desde que Trump chegou ao poder co apoio do lobby sionista internacional, o Goberno de Israel acelerou a construción de colonos ilegais no territorio palestino. Israel xa non respecta os límites marcados polo Tratado de Oslo, que supuxo un prexuízo para os palestinos, pero si para eles. Trátase dun roubo sistemático de recursos como a terra ou a auga, así como a destrución de oliveiras, un dos alicerces da economía. Hoxe en día, o 5% de Palestina está en mans dos palestinos e tamén nos queren arrebatar isto.

O asasinato de Baha Abu ao Ata, os bombardeos... Nas últimas semanas, Gaza converteuse por enésima vez nun combativo.

A Gaza é o campo de concentración máis grande do mundo, por orde dos familiares que sufriron o Holocausto. Gaza vive unha grave crise humanitaria en todos os sentidos. Con todo, a resistencia dos gazatíes mantense, e centos de foguetes lanzados polas milicias palestinas neste último conflito superaron con fartura o sistema de defensa coñecido como cúpula de Burniz en Israel. Si atácase a gasa, os palestinos responderán. Os habitantes da franxa de Gaza non teñen outra opción que a de Hamburgo.

Ante isto, as armas máis fortes que temos como movemento de liberación son a unidade e o internacionalismo. Debemos seguir internacionalizando as consecuencias da ocupación. Este internacionalismo supuxo a colaboración que está a xurdir entre os movementos progresistas do mundo árabe. Entenderon que a ocupación israelí non só prexudica a Palestina, senón que é un paso importante para facer fronte á represión e aos retos que temos.

A guerra continúa en Siria, un aliado histórico de Palestina.

Israel actuou durante anos militarmente e politicamente contra os aliados de Palestina. Fracasou nos seus plans. Hezbolá, Siria ou Irán foron os destinos de Israel. Na raíz do conflito de Siria tamén está a causa palestina. Xusto debaixo atópase o intento de Estados Unidos e Israel de balcanizar a Oriente Próximo. Nese contexto, debemos situar a guerra civil siria ou as accións militares contra Hezbula. Para terminar, gustaríame subliñar a forza do boicot, unha ferramenta moi eficaz para facer fronte á opresión que padecemos a través de pequenas accións en Europa e Euskal Herria.