Os cidadáns saímos unha e outra vez á rúa para solidarizarnos con Palestina. Deixamos claro o desexo do pobo. Con todo, as institucións seguen sendo xordas e firmes en dar aire ao sionismo. Escoitamos noticias sobre o xenocidio que sofre o pobo palestino (noticias demasiado antigas), cheas de desesperación e impotencia.

En todas as charlas, manifestacións e actos exponse a mesma pregunta: “que podemos facer os cidadáns?”. O carácter humano que ten esta pregunta fai aflorar a nosa visión humanitaria, pero tamén esconde a nosa responsabilidade. Non somos conscientes (queres selo?) até que punto somos responsables da situación. Quizais non queremos velo.

Esta distancia entre os cidadáns e as institucións pon de manifesto os fallos do noso sistema (trampas) e pon en cuestión o noso confort (nosa blancura, os nosos privilexios, nosa norte global). Isto provócanos unha gran inquietude. E o malestar baséase na seguinte pregunta: “Estamos realmente dispostos a romper con esa comodidade e asumir a nosa responsabilidade?”. Porque, se actuamos desde un punto de vista decolonial e antiracista, onde deberiamos situarnos?

A filosofía Ayurveda explica que o ser humano teña dous ollos: o ser humano ten dous ollos para mirar cun ollo cara a fóra e o outro cara a dentro. Temos dous ollos á vez para poder mirar cara a fóra e cara a dentro. Que é o que temos entón dentro?

Este sistema global sitúanos no norte. Como levamos con orgullo (non é para menos) que somos un pobo oprimido e que sobrevive, tamén debemos ser conscientes de que a nosa identidade ten moitas arestas e que hoxe temos privilexios no mundo global. A súa aceptación non elimina a opresión noutros contextos. Os conceptos, as situacións ou as identidades son complexos e non se explican mediante pensamentos binarios simples.

Tomar conciencia disto pode ser o primeiro paso para acabar con esa incapacidade. Este reposicionamiento non só nos fai responsables, senón que nos fai posibles axentes de cambio. Na medida en que as institucións (concellos, Deputacións Forais, Goberno Vasco) representen ao pobo, deberemos actuar (até derrubar se fose necesario) e esixir un cambio na actitude e tendencias vascas que rompa a complicidade que temos hoxe en día.

E é que hoxe en día moitas institucións vascas son responsables directos do xenocidio que sofre o pobo palestino. Un dos máis significativos é o C.A.F. (Beasain) é unha empresa (o 3% corresponde ao Goberno Vasco). Desde 2019 xestiona o tranvía de Xerusalén e realiza “labores de expansión”. Facendo chegar o tranvía aos asentamentos ilegais situados en Xerusalén Oriental, unindo a zona ocupada con Xerusalén Occidental, facilita aos colonos a súa obrigación (ocupación e xenocidio). Aínda que forma parte (e beneficia) da ocupación e o xenocidio, este ano o seu presidente, Andrés Arizkorreta, recibirá da Deputación Foral a Medalla de Ouro de Gipuzkoa (manchada de sangue palestino).

Tamén sabemos que moitas empresas vascas dedícanse á fabricación de armas (con subvencións do Goberno Vasco):

Aernnova de Miñano, ITP de Barakaldo, Sada de Andoain ou Sener de Getxo.

Non é isto o que nos produce malestar? Porque:

No noso nome está a ocorrer a destrución dun pobo.

No noso nome está a suceder un xenocidio.

No noso nome, grazas á complicidade do Goberno Vasco, á colaboración das Deputacións Forais vascas e ao impulso das empresas vascas, está a producirse un xenocidio.

No noso nome está a producirse un xenocidio coa complicidade vasca, a axuda vasca e o impulso vasco.

Por tanto, o boicot si que queima privilexios e responsabilízanos.

Gora Palestina libre, do río ao mar.