O ciclo de vida da alpina Rosalia adoita durar entre dúas e tres anos, xa que, ao parecer, cando as condicións para o seu desenvolvemento non son favorables, prolonga o seu período larvario. Especie ligada aos hayedos vellos, habita na fase larvaria de pé ou nas haxas caídas. Gústalle a madeira seca, e aínda que lla pode atopar a miúdo nos troncos caídos, o seu inimigo é a humidade. A fase larvaria é longa, consta de tres estadios ou pasos e a chea no interior do tronco. Pode durar dous ou máis anos, se as condicións non son favorables (por exemplo, se o tronco que habita é absorbido pola humidade). Tamén chea a fase de pupa dentro do tronco. Ao chegar á madurez, rompe a pel que era a pupa e extráese do tronco por un carreiro que abre na fase larvaria. Os machos terminan a metamorfose uns días antes que as femias (ao redor dunha semana). Dado que o período de voo, é dicir, a fase de madurez do insecto, adoita ser moi curto –debido á climatoloxía ou ás depredaciones–, esta especie ten unha dificultade adicional á hora de proliferar. Os insectos adultos pódense atopar de abril a outubro, pero os meses de xuño e xullo son os máis ricos para poder velos.

O seu aspecto é extraordinario, cunha coloración predominante de gris-azulado, en forma de lúa. As superficies protexidas pola á (elitros) teñen unhas manchas negras. O deseño destas manchas é moi variable e pode variar moito dun gran a outro. As antenas son moi longas e as dalgúns machos poden chegar ao dobre da lonxitude do seu corpo.

A rosalía está atada a háxalas e, aínda que se pode atopar noutras árbores (olmo, fresno, salgueiro, encanto, nogueira…) sempre se atopa á altura da expansión do hayedo. Pódese atopar en árbores en pé ou caídos, pero non lle gusta a humidade e busca madeira seca e ben ventilada.

É unha especie que se pode atopar en case todos os libros vermellos de Europa, pero a expansión das súas poboacións e a ignorancia sobre a abundancia da especie é grande. Considérase unha especie de Europa do Sur e Central, e só atopouse no norte da península ibérica. Con todo, como se dixo, falta moito para coñecer a súa verdadeira expansión e abundancia. Non o faremos desaparecer antes de sabelo!