Elaborastes un programa potente. Pola mañá, Amaia Pérez Orozco ofrecerá a conferencia “O decrecimiento desde o ecofeminismo”. Que relación ten o proxecto Otxantegi Herri Lurra coa desaceleración e como o vinculan co ecofeminismo?

Á hora de preparar a programación do aniversario, tívose en conta que non se tratase dunha mera celebración, senón de reunirnos no aniversario e fortalecer a rede, pero tamén de reflexionar sobre o traballo político.

Ao longo da mañá imos dedicar un tempo á decrecimiento, porque estamos nunha crise sistémica moi grave: temos problemas enerxéticos, inflación, perda de biodiversidade, emerxencia climática… Todo isto foméntase no consumo de enerxía e ese consumo de enerxía provén sobre todo dos combustibles fósiles. A ciencia dixo claramente que a única opción que temos é a desaceleración, a redución dese consumo enerxético. Amaia Pérez Orozco poderá explicarnos como organizarnos para afrontar esta situación: ela é economista e coñece as formas de organización social. Como a sociedade ten que ser transformada, o noso obxectivo é darlles unhas pistas para representar estes novos horizontes.

En Uribe Kosta camiñamos en contra, un modelo de desenvolvismo cego, con predominio do cemento, en construción e construción. En Otxantegi estamos a ver claramente este negocio de construción. As políticas están nunha dirección, impulsando o cemento e o sector da construción, o que é contrario á desaceleración. A cuestión do capital é enriquecer a uns poucos en detrimento de a vida actual e futura. Nesta crise sistémica non todos temos a mesma responsabilidade, todo este desenvolvismo é para enriquecer a uns poucos.

O que nós reivindicamos é que estes fértiles/fértiis solos non poden quedar baixo o cemento porque perden a súa fertilidade, senón que deben ter unha zona respiratoria. O ecofeminismo ofrécenos que tipo de cousas pódense facer nestas fértiles/fértiis terras: como organizalas de forma sostible, como relacionalas...

Por que puxeron en marcha Otxantegi Herri Lurra?

Pola situación de Uribe Kosta: a especulación urbanística é moi grande, a nosa comarca é o loleo de Bilbao. Nas últimas décadas, en moi pouco tempo, vimos ante os nosos ollos como perdiamos as nosas terras fértiles/fértiis e zonas verdes.

Tomando como referencia a experiencia doutros proxectos que existiron na comarca para facer fronte a esta inundación de cemento, por exemplo na Defensa da Terra de Berango, puxémonos en defensa dos fértiles/fértiis solos, e a esa loita engadimos a idea de soberanía alimentaria, pondo en marcha o horto comunitario.

Que é hoxe o proxecto? Que achega ao pobo?

Trátase dun horto comunitario que, ademais da defensa, ofrece unha alternativa: os alimentos. Tamén é un punto de encontro, organizámonos en grupos de traballo.

Ofrece ao pobo un espazo de encontro no que se celebraron solsticios, Noite Negra, talleres, auzolanes para traballar na horta e recuperar a conexión coa terra, xa que na vida da maioría non hai contacto directo coa terra. Fixemos o ciclo do millo dúas veces: sementar, coidar, ver crecer, alisar, fumar, levalo ao muíño...

Tamén organizamos Bizimartxa para dar importancia ao transporte.

As familias achegáronse moitas veces. E tamén dá un marco para a militancia, é un lugar para politizar e iso é importante, necesita do movemento popular.

En novembro lograstes parar o primeiro intento de desaloxo. A próxima data de desaloxo está prevista para o 18 de abril. En que está o asunto?

Chamamos ao intento de baleirado para que a xente vinga o día. Haberá dúas vías de solidariedade: o encontro exterior está chamado e dentro tamén estaremos dispostos a defendernos a través do corpo, porque a vida está en xogo.

Tamén utilizamos a vía legal: alegacións, levan 20 anos preparando o reparcelamento deses terreos e no outono recorremos contra un plan baseado nas casas que queren construír en Otxantegi.

Falamos no seu momento coa familia Aguirre Lipperheide: ao principio había un acordo verbal, logo puxeron a denuncia e a orde de evacuación é consecuencia diso.

Co Goberno Municipal de Berango tentamos moitas veces a mediación, pero hai intereses contrapostos, o concello está a protexer a esta familia terrateniente nas últimas décadas. Este camiño está pecho, e cando tentamos facer cousas no pobo tamén nos puxeron obstáculos, por exemplo, non nos permitiron pór a txosna.