Son Miren Exposito e teño 39 anos. Hai moitos anos apareceu na miña vida un pesadelo, diría demasiado; chámase cancro. O meu pai leva 32 anos loitando contra o cancro. Levo toda a miña vida nos hospitais, primeiro na Clínica San Sebastián, logo no Hospital de Basurto e nos últimos doce anos no Hospital de Cruces. Desde 2018 realizaron dez ou doce operacións ao seu pai, non fomos evacuados do Hospital de Cruzamentos, por dicilo dalgunha maneira.

Cando comezou a pandemia o meu pai estaba ingresado no Hospital de Cruces. En xullo de 2020 estivo dez días na Unidade de Reanimación, un corredor no que tampouco había xel hidroalcohólico. Realmente vergoñoso. Cada vez hai menos traballadores no Hospital de Cruzamentos, pero os enfermos non son menos, son moito máis. O ano pasado estivo bastante mal de saúde, pero como estabamos na pandemia, as probas atrasáronse, non só para o meu pai, senón para todos.

Pedimos unha valoración de dependencia e déronlle o primeiro grao. Con iso, ten dereito a unha atención diaria dunha hora, e unha muller foise á súa casa para ofrecerlle un servizo de vixilancia. Estivemos moi contentos con el e desde aquí queremos agradecerlle o seu servizo.

O ano terminou en casos de emerxencia. Catro días máis tarde volveron ingresar, dúas semanas máis tarde volvemos ás urxencias e unha semana máis tarde volveron ingresar no hospital durante oito días máis. Fixéronlle resonancia e alí apareceu outro tumor de gran tamaño. O 17 de febreiro operóuselle e grazas aos cirurxiáns, grazas ás enfermeiras, grazas a todos os traballadores que estiveron alí.

Decateime na rúa da existencia das residencias sociosanitarias e pedín unha praza onde curar e pór forzas ao meu pai. Negueime. Interpuxen un recurso e volvín rexeitalo, razoando que a súa patoloxía non é susceptible de derivación. Un home de 77 anos, con toda a perna cosida –de onde lle colleron o músculo– e a parte inferior do estómago cosida –onde tiña o tumor–. Deste xeito, con todo, non valía a pena recuperar unha residencia. Realmente sorprendente.

Por fin veu á miña casa para curarse e coller forzas. A Deputación Foral de Bizkaia non se preocupou por nada. Menos mal que o meu pai estivo máis de 35 anos traballando para a Deputación Foral… grazas. Non se preocupou de si tiña algún sitio na miña casa para aloxar ao meu pai. A miña casa é pequena e eu teño que durmir no sofá. Teño dúas fillas, a maior de 7 anos e a menor de 2 anos. A miña parella traballa en Madrid e non vén todos os fins de semana a Bilbao. E eu estou de baixa porque non podo con todo. Non podo. Este sistema está a destruír a miña saúde.

Recibimos os resultados da biopsia e de aí volvemos directamente ao oncólogo. A angiosarcoma e o carzikoma epiteloide foron diagnosticados con dous cancros máis. O mundo caeu sobre min. A súa saúde vai mal, incluída a súa saúde mental, o que provoca un empeoramento da vida cotiá. Pido unha análise da valoración de dependencia, que creo que merece o segundo grao para algúns traballadores do Hospital de Cruces. O pasado luns acudiron ao seu domicilio o médico da Deputación e o traballador dos servizos sociais, e esta é a miña sorpresa: non lle deron o segundo grao. É máis, quitóuselle o primeiro grao. Segundo o médico, “véxoo con claridade e por iso quítolle o grao de dependencia”. O meu pai non é capaz de lavarse, de porse medias, de agacharse... Sorprendido, quedei en estado de shock, e sigo igual. Decateime de que a Deputación contratou unha nova empresa para realizar as valoracións de dependencia, ao principio pensaba que eran traballadores da Deputación pero non, non é así. É unha empresa privada, e á fin e ao cabo somos números para ela, non persoas.

A vida do meu pai acábase e estou moi triste, este mal soño acábase e teño medo. Agora comeza o tratamento de quimioterapia e, desgraciadamente, hai lista de espera, o tempo está na súa contra. Vendo que se quedou sen nada, traereino á miña casa para que o coide. A miña casa non ten ascensor e realizarei rapidamente unha obra de baño para adaptala ao meu pai. Para solicitar as axudas para o Plan de Ajuste do Concello de Bilbao é necesario estar empadroado polo menos seis meses e non danche a axuda de Gizakek sen declarar a situación de dependencia, ademais de estar empadroado polo menos dous anos. Eu teño agora a necesidade de facer a obra, non dentro de seis meses ou dous anos, porque para entón xa vai ser moi tarde. Estou moi triste. Son os últimos meses do meu pai e non teño nin forzas nin ganas de interporme nun longo recurso coa Deputación. Teño que coidar ao meu pai, quero estar con el, non nos trámites. Si tes diñeiro neste sistema, podes recuperalo sen diñeiro.