O estado de emerxencia sanitaria, ás familias que teñen dificultades para levar a cabo o día a día, púxoas aínda máis apremiantes. Conscientes diso, vimos como a nosa obrigación moral de prestar a nosa axuda. Fóra dos cálculos políticos, e pasando das palabras aos feitos, creamos unha rede de solidariedade coa asemblea de mozas de Urruña. Así, durante estes meses realizamos máis de 40 intervencións, facendo máis levadía a vida das persoas. Porque a prioridade é o coidado popular e a solidariedade. Agora, cando esta crise sanitaria parece que polo momento está a piques de superarse, parécenos oportuno dar a nosa opinión sobre o sucedido, e queremos subliñar dous puntos principais.

En primeiro lugar, esta crise sanitaria ha volto a deixar claro que os inimigos utilizan calquera oportunidade para ocupar e dominar Euskal Herria. E para os que non o viron aínda claro co de Cataluña, o estatuto de autonomía que padece unha parte de Euskal Herria é insignificante:

Euskal Herria non puido adoptar, á marxe da lóxica capitalista, as medidas sanitarias que se consideraban necesarias. Nesta ocasión, o estado fascista español non tivo en conta aos burgueses autonomistas do PNV, que son os seus escravos.

As forzas ocupantes, símbolo da tortura, o asasinato e a dominación, intensificáronse no noso territorio e practicaron con máis forza a represión tan ben utilizada. Tamén enviaron un exército como Pamplona/Iruña, co obxectivo de rebaixar o odio que Euskal Herria ten cara a eles, presentándoos como heroes. Pero recibiron unha resposta magnífica: desprezo e rexeitamento do pobo!

Temos secuestrados aos presos políticos vascos. Si as restricións de liberdade que sufrían até agora non fosen suficientes, coa escusa da crise engádense as prohibicións das visitas, restricións das cartas, etc.

A nosa lingua nacional, o eúscaro tamén sufriu as súas consecuencias. A información e os contidos producíronse en castelán, deixando de novo o eúscaro nun segundo plano. Un claro exemplo diso é a programación que se emite en ETB1: Tirando da hemeroteca, están a emitirse programas de hai tempo, cun notable descenso da audiencia.

Doutra banda, o agravamento desta crise sanitaria está no sistema capitalista, sendo os traballadores os que máis van sufrir as consecuencias. A sede de riqueza da burguesía decretou o mantemento da economía por encima da vida dos traballadores e tomou decisións inxustificables condenando aos cidadáns a contaxiarse.

Neste camiño é significativo que o goberno francés haxa mantido a primeira volta das súas eleccións nos pobos. Dous días despois da orde de peche das escolas, organizáronse as eleccións.

A política de décadas trouxo graves consecuencias: destruíndo o servizo público, reformándose, despedindo aos traballadores, as capacidades de resposta a esta crise foron decrecendo mentres enchían os seus petos. E agora, quen até hai pouco foron golpeados nas protestas son os que teñen que salvar ao pobo. Trátase dos que foron golpeados e que, por falta de material e sen medida de protección, deben arriscar a súa vida. Son os que foron golpeados, os que teñen que sobrevivir afastados das súas familias a cambio dun salario miserable.

Mentres dan a orde de quedar en casa, envían á xente a traballos innecesarios para facer fronte á crise, aínda que mantendo o enriquecemento da burguesía multiplicará o contaxio do virus.

E as súas carencias témolas que pagar os cidadáns. Porque o sangue que derrama o capitalismo non é da burguesía, senón da cidadanía. Por iso, para frear este sanguento desastre, os cidadáns tivemos que pór parches a través de redes de solidariedade, entre outras cousas.

Pero non nos enganen, non nacemos para ser o salvador do capitalismo, senón para construír unha Euskal Herria Libre e Socialista!

Manter a loita de liberación con compromiso e honestidade!