Non nos imos a pór a chorar! Isto sucedeu despois da chamada guerra civil de 1936/39. O “Partido” ordenou que quedase quieto: “…, son comunistas,… enredadores ou mesturadores de exclusións… nós mesmos a nosa familia …. eses maquetistas…” Ese foi a mensaxe máis central e velenoso do PNV. É dicir, a burguesía de Euskal Herria situouse ben no panorama de posguerra e esforzouse por gañar o desafío. É dicir, entre os señores e os ocupantes da zona, pór o carácter político de Euskal Herria como nación aos intereses de España, repartir a plusvalía … e hoxe tamén o fan.

Que é o que temos hoxe? O PNV autonomista xurdido da clase burguesa segue na mesma liña. Hai outro elemento. Nesta ocasión EH Bildu súmase á fraude con Euskal Herria. Ben. Antes tiñamos aos caciques, á vella lei e á boa sorte… e agora á modernidade de EH Bildu. Moda vella con traxes novos.

E, por tanto, que demos véndennos estes nos países do Sur repartidos por España, que son Álava, Bizkaia e Gipuzkoa e o Alto Navarra? “España” é o que nos venden uns e outros. Non hai futuro para unha Euskal Herria libre. Nin España nin Francia deixarán nunca a Euskal Herria libre.

O que fan Francia e España é salvar o seu sistema e a si mesmos. E para asegurar a súa supervivencia utilizarán a súa lexislación e a súa forza. Abramos os ollos e sexamos sinceros connosco mesmos. Se se segue por ese camiño, Euskal Herria non coñecerá máis que a derrota.

Necesitamos moitos compañeiros de loita para conseguir unha Euskal Herria libre, socialista e solidaria. Necesitamos compromiso en poucas palabras. Tamén rexeitar as mensaxes do inimigo. Non podemos crer no sistema e na filosofía dos inimigos que ocupan e explotan Euskal Herria porque son inventados para acabar connosco. É tan sinxelo como iso.

Estamos preparados para afrontar e avanzar? Cada cal debe responder a si mesmo. Mollarse. A participación do pobo é imprescindible. Como dicía Argala, só o pobo pode salvarse a si mesmo. En poucas palabras, case todo está devandito. Todos temos que achegar algo e dunha maneira organizada. Non hai máis.

Non vai ser fácil, pero si non, é mellor que nos sumemos de cheo na dinámica do PNV. Sabemos que na nosa vida teremos menos problemas e menos dificultades. É dicir, se nos sublevamos, teremos moito traballo e inseguridade por todas partes. Si, pero son características que afloran en todos os procesos de liberación. Maldita trampa se non é así!

Non podemos esquecer algunhas mensaxes velenosas: a de “posible” e “imposible”. Os que nos pisan publican ben a súa mensaxe. Desde os medios de comunicación, desde os centros educativos, pero tamén a través deses partidos reformistas e socialdemócratas. Considéranse abertzales (ou non, hoxe sábeo un…) pero seguen o xogo dos ocupantes.

Algúns marxistas din: “Por ter un fusil na man non necesitaches toda a lexitimidade”. Iso é precisamente o que se lles acusa aos revolucionarios. Pero, sinceramente, tampouco hai liberación da trama do sistema do inimigo, nin nacional nin social.

Un militante de esquerdas que non teña mentalidade político-militar non poderá atopar a táctica e estratexia axeitada para enterrar á clase opresora. Non hai que ser moi rápido para chegar a esta conclusión. Non estamos a inventar nada.

De feito, algúns deron por finalizada unha etapa do proceso de liberación de Euskal Herria, a das liñas político-militares. Outros temos claro que todo tipo de espadas seguen en pé até conseguir a liberdade nacional e social de Euskal Herria.

Por iso facemos un chamamento á loita. Cada cal ten as súas forzas, pero todos temos que pór algo. Pola contra, se hai amigos que dan a súa vida, resultaranos imposible.

Que ninguén diga que a nosa liberdade é un pesadelo. Teremos que esforzarnos e sufrir, pero imos garantir a supervivencia da Clase Traballadora de Euskal Herria. Si ou si. Ante o inimigo debemos manternos firmes. Non hai máis.

En nome de Oier e doutros tantos loitadores, gudaris e a maioría oprimida do mundo, seguiremos loitando ata que Euskal Herria libérese. No camiño da Independencia e o Socialismo!