O disfrace converteuse hoxe en parte do lecer. A actividade festiva de moitos pobos é a de ser o personaxe que queremos. Nese momento, cando estamos dentro do personaxe, podemos ser outros.

Creo que algo así ocorre na vida. Non somos a mesma persoa en todos os grupos. Eu non traballo igual con amigos, familia ou traballo. Moitas veces pregunteime por que ocorre iso. Quizais porque coincidimos co rol ou etiqueta establecida. É dicir, si no grupo de amigos dinnos que somos “pallasos”, ao final actuamos así.

Por iso ocórrelleme a pregunta por que non actuamos igual en todos os grupos da nosa contorna? É posible non ter liberdade para ser un mesmo?

É posible que desde pequenos nos comuniquemos constantemente que temos que facer o que outros fan para non ser diferentes. En definitiva, iso non é tan raro, somos seres humanos e necesitamos relacións para convivir. Por iso a todos gústanos sentirnos dentro do grupo, ser aceptados no fondo.

Poida que, si non nos atrevemos a ser un mesmo, tamén haxa falta de autoestima.

Un sabe cantos personaxes podemos ter dentro dunha persoa.

En calquera caso, para estar cos demais, debemos deixar de ser nós? Entón, que pasa coa personalidade de cada un? E máis aínda, onde está a fronteira entre a persoa e o personaxe?

Coñecernos e aceptarnos non é un reto, nin moito menos. Si conséguelo, é como quitar unha mochila pesada das costas. É posible que sexa unha cousa que se consegue coa idade. Eu creo que a maior liberdade é ser un mesmo. Niso consiste o éxito da vida.

Nagore González