Almazenea

Compañía: Txalo Produkzioak.

Actores: Iker Galartza e Zuhaitz Gurrutxaga.

Cando: 2 de febreiro.

Onde: Teatro Principal (Donostia).

----------------------------------------------------------

O traballo asalariado está no centro das nosas vidas. Estamos horas e horas para os demais, máis do suficiente. Aínda que condiciona as nosas vidas, aceptámolo. Tempo non recuperable.

O espectador atopa no escenario unha situación cotiá, un día de traballo. Introdúcennos no almacén da empresa fabricante de mastros e varas de ferro. O protagonista é o encargado, o único encargado do almacén. Con todo, no próximos cinco días a compañía realizaraa un mozo, o tempo que lle falta para xubilarse e dar a testemuña. O autor situou nun mesmo espazo a dous personaxes, cada un deles máis distintos. Traballador vello con pensamento e funcionamento bastante conservador e metódico e novo traballador que se dedica a mesturar recunchos, aos que lle importan máis ou menos as leis e os preceptos e aos que sobra enerxía.

A unificación destas personalidades provocou necesariamente o humor no público e o choque entre elas. O tempo e o espazo son os únicos que teñen en común. Como a empresa produce pouco, as conversacións entre ambos son o único que ocorre. Non hai apenas accións nin movementos, pero a verdade é que non pide máis. Nesta obra de teatro o texto ten gran importancia e os silencios tamén. Deron ao tempo e á presenza o lugar que merece, imaxinando que a escravitude se dá de diversas maneiras e pondo á vista a carga que hai en todas as vidas da clase traballadora. Estou seguro de que o espectador sentiu tristeza, nostalxia e angustia ao sentir que as nosas vidas están a pasar como na escena. Nunha sociedade na que cremos que ir ao traballo é tan normal como comer, polo menos quen conseguiu que se entenda a crítica detrás do humor.

Con todo, diría que lle falta profundidade. Esta obra do dramaturgo catalán David Desole recibiu o premio Irmáns Machado en 2003. O seu estilo é facer humor e drama, e situouno tamén neses xéneros. Ao mesmo tempo, a criticidad é outra das características que se lle atribúe ao guionista, polo que me acheguei ao teatro. A sinopsis presentada por Txalo fíxome a mesma promesa, porque lin “a conciencia dos perdedores” e “que esta enxeñosa e aceda comedia reflexiona sobre a explotación e o capitalismo no mundo laboral”. Este prexuízo impactoume, pero cumpriu a medias o prometido. Ten criticidad, nótase o esforzo e a intención, a mesma idea é un punto de partida crítico, pero non entra dentro. Teño a sensación de que a historia se centrou no carácter dos personaxes, resaltando o sentido humanístico. Está claro que os personaxes non son donos da súa condición, pero o público necesitaríao e o esforzo para iso quedóulleme desbaratado. Trátase de até onde se quere explotar a explotación. Non te quedes mirando os ladróns do tempo, son moito sete minutos.