Unha chamada desde un número de teléfono que non coñezo. O momento pareceume sospeitoso. Dun momento a outro a vida cambia: o neno debe estar confinado durante dez días. Teño moitas preguntas para quen está alén: pero se levaba máscara, si estaba a metro e medio de distancia, si era unha clase de 50 minutos, por que ten que pasar dez días en casa? Así o di o protocolo.

Colguei o auricular e pregunteime: agora que? Quen quedará en casa co neno de catro anos? Como nolas arranxaremos para seguir facendo a vida con “normalidade”? Sei que hai centos de familias como eu, pero non vexo ningunha queixa nin sinal de organización. E teño unha sensación moi mala. Non se trata de nada novo, boteino de menos dunha maneira moi evidente durante o confinamento. Algunhas queixas, tuits, textos... pero non se sentiu afectada.

Nesta fase da pandemia, necesito denunciar firmemente as dificultades da conciliación, o conflito dos coidados e a inmobilidade do sistema; pero máis que iso, gustaríame atopar ganas de organizarme e saír á rúa.

En Pamplona, na década dos 90, podíase crear de forma autónoma un movemento, unha asemblea ou unha plataforma ao redor de calquera conflito menor. Agora é moi difícil; co paso dos anos as estruturas foron asumindo a “organización social” e converteuse nun “movemento popular”. Con iso, quedaron moitas cousas polo camiño.

E cando chega a crise provocada polo COVID-19, sen ferramentas, esquecemos os “xestos”. Pasaron os anos e só atopamos a vellos compañeiros nos teléfonos, e... no abatemento, temos unha sensación de derrota ante a crise, sobre todo porque non tivemos ningunha oportunidade de facer nada.