Neste caso trátase de deslegitimar, por un vínculo infundado, a formulación que se está obtendo nos ámbitos sociais dun consenso cada vez máis amplo, unha formulación que desafía o discurso dos partidos parlamentarios que promoven a difusión dos macroproyectos, deixando en evidencia que estes aspectos dan por boa a condición de transnacionales de enerxía dos principais executores das macroinstalaciones.

Así, as corporacións impulsadas polos fondos de investimento, co pretexto da descarbonización, actúan en dous ámbitos, tanto no campo dos fósiles como no da Transición Verde, priorizando un capital cada vez máis necesitado de crecemento, co obxectivo de obter a maior acumulación de beneficios. Por parte dalgúns partidos, a pesar de realizar un diagnóstico que recoñeza a actual crise ecosocial, non ofrecen alternativas ao modelo dominante que provocou a crise. Por iso, é difícil distinguir entre as propostas prácticas destes partidos e os argumentos de quen coinciden coas elites económicas. Esta situación contraditoria fai evidente a existencia de diferenzas incompatibles na solución que propoñen. E iso non lles gusta.

No caso do Sr. Otxandiano esta actitude tamén se ve claramente. Como responsable dunha empresa corporativa, utiliza un discurso ecosocial para convencer á cidadanía da necesidade de ampliar os macroproyectos, sen ter en conta que iso xéranos unha chea de consecuencias negativas:

-Ecolóxicas, porque supón a destrución de espazos naturais que resistiron a un modelo de capitalismo agresivo e conseguiron sobrevivir con dificultade. Desde o movemento social, na medida en que denunciamos que a industria das renovables estableceu “campos de sacrificio”, tiveron que cambiar de discurso para reivindicar que os macroproyectos son compatibles coa protección do medio ambiente. Con todo, seguen co mesmo mantra e asegúrannos que temos que sacrificar unha parte do territorio que nos sostén para que esas empresas nos salven da destrución.

-Os sociais, no que se refire á toma de decisións locais, porque queren transformar os modos e espazos descentralizados que se viñeron utilizando até agora, marxinando aos que viven neles e impondo un modelo de centralización máis ríxido. Como consecuencia diso, as tensións que se producen no interior de comunidades vulnerables debilitan e fan máis fráxil o armazón de relacións. Así, sen a solidariedade entre os veciños, a comunidade queda desprotexida e non pode facer fronte a este tipo de ataques.

-Culturais, porque se eliminan os soportes da comunidade e os grupos. A través destes soportes, somos suxeitos ligados ao territorio e as nosas respostas e a forza de supervivencia están profundamente arraigados na terra.

-Porque, unha vez máis, a economía lévanos a unha situación que despreza o campo que é a base de todo. No medio rural que serve de base para a supervivencia, conxúgase a propia natureza e a organización da adquisición de enerxía fundamental, os alimentos. Con todo, elimínase a función de manter as condicións ecolóxicas necesarias para que a especie humana prospere. Así, nesas terras utilizadas para a produción de alimentos e a subministración doutros servizos públicos, instálanse paneis solares e aeroxeradores, e paradoxalmente, reclámase un interese xeral para xustificalo. Esta dinámica empeora, empeora e perde as condicións necesarias para poder vivir nos pobos e aldeas. En tal caso, os núcleos rurais do País Vasco quedarían deshabitados e desprotexidos. Pola contra, a colonización do modelo de vida dos núcleos urbanos non podería ser outra cousa que unha realidade.

-Os políticos, porque organizan o escenario público en función dos intereses corporativos, e ademais lévannos a asumilo.

A solución que propoñen é contraditoria. Como se pode defender o discurso anticapitalista, que parece favorable ao decrecimiento, e ao mesmo tempo que defende unha concepción que ten outras fontes de enerxía orixinais, pero que finalmente reproduce o mesmo modelo enerxético da gran industria e os combustibles fósiles?

Para facer esa contradición aceptable, preténdese deslegitimar a quen din que “o rei está espido”. É unha manipulación limpa. Nesta ocasión, con todo, en lugar de utilizar argumentos intelectuais, aprovéitase o feito violento para actuar a través das emocións.

Ademais, nas breves declaracións de Aritz Otxandiano pódese atopar unha segunda manipulación que hai que sinalar e denunciar. E é que aproveita a situación para reivindicar a expansión das renovables en todas as escalas, fronte ao “capitalismo fósil de Trump”. Parece que aínda non se entenderon que os que estamos en contra da expansión das renovables en Euskal Herria temos puntos de partida contra as premisas da extrema dereita que crece. Así o explicamos en artigos de prensa, entrevistas, declaracións, manifestos e de todas as formas que tivemos ao noso alcance. Hoxe volvemos insistir en que o capitalismo dos combustibles fósiles non pode substituír á industria capitalista e especulativa, que devora o medio ambiente e os dereitos sociais. Non cremos nesa transición verde, porque non é un cambio para outro modelo enerxético, nin ecolóxico, porque non respecta os límites do planeta nin prioriza a defensa do medio ambiente.

A equiparación do movemento social para a defensa do territorio co capitalismo de Trump, que promove os combustibles fósiles, fai que se marxine calquera outra posibilidade e promóvase unha falsa dicotomía, segundo a cal os que non están a favor da industria macro-renovable deben estar a favor do negacionismo climático e os intereses das empresas petroleiras.

Como aclaramos nestas liñas, non aceptamos esta dicotomía. Seguiremos explicando tantas veces como sexa necesario, que a verdadeira solución á crise que estamos a vivir non virá nin por parte de Trump nin por parte da macro-renovables. Porque non hai contradición entre estes extremos, porque teñen os mesmos modelos e intereses. A solución está noutro lugar, polo que é o momento de ser valentes. Hai que deixar de manipular e deslegitimar ao movemento social que leva a cabo accións dirixidas a mirar a realidade de fronte e a asumir con humildade a necesidade de transformar o modelo actual.

Esta é a nosa denuncia constante, a nosa resistencia e a nosa proposta. Por iso, estamos no foco dos axentes que representan ás corporacións industriais, cuxos intereses se vinculan ao discurso político-partidista. Aí xorde o debate para buscar unha solución. Apostamos por unha alternativa que non sexa un ámbito exclusivo das organizacións, senón de construción colectiva. Así podemos representar a nosa achega.

O intento de criminalización por un feito alleo á nosa actividade pretende tapar a manipulación para conseguir a nosa exclusión social. Algúns sectores con este obxectivo están a perder forza argumental en contradicións estériles. Nós non somos fascistas, aínda que nos chamen así. A pesar de que algúns tentan relacionar os nosos argumentos co discurso de Trump, o que está claro é que non é crible. Mobilizamos a forza colectiva para cuestionar un modelo socioeconómico que non teña en conta os límites biofísicos do planeta. A nosa iniciativa ten como obxectivo xerar un debate social, ofrecendo escenarios e puntos de encontro que nos permitan imaxinar o cambio de rumbo que necesitamos.