Son un vasco que vive en Euskal Herria e en Europa.

Tendo en conta a situación xeopolítica de Europa, a pesar do conflito iniciado en 2014, a guerra que os medios oficiais occidentais denominan a guerra de Ucraína comezou en febreiro de 2022 e acaba de entrar xa no terceiro ano. É sabido que desde o principio a OTAN está inmersa nesta guerra e que ademais está a ser promovida.

Desde o inicio desta guerra, cando as autoridades da OTAN, EE.UU., Reino Unido e a Unión Europea declaraban que non tiñan que realizar determinadas accións, realizábanas a curto prazo. A utilización desta estratexia foi constante. Así, a modo de exemplo, nalgunhas declaracións iniciais afirmouse que os tanques Leopard non ían ser enviados a Ucraína, senón que se superaron e enviado. Dixeron que non tiñan que enviar os avións F16 a Ucraína, volveron superar esa fronteira e enviáronos… Así, moitas veces.

Hai poucos días, o presidente da República Francesa, Emmanuel Macron, acaba de celebrar a conferencia de seguridade de febreiro de 2024 en Munich, falou da posible necesidade de enviar e difundir tropas a Ucraína, argumentando que Rusia non pode gañar a guerra de Ucraína. Así, a pesar de que as autoridades dos demais países que compoñen a OTAN dixeron de inmediato que non –e o propio Macron quixo desvirtuar o devandito na súa terceira comparecencia respecto diso–, deixou sobre a mesa unha “bomba”. Isto provocaría, de facto, unha guerra aberta, a NATO versus Rusia, que obrigaría a Euskal Herria. Á vista dos antecedentes, do auxe das manifestacións guerreiras que fan día a día e da estratexia mencionada, pódese pensar que a partir de agora calquera cousa pode pasar. Por tanto, pódese concluír que Euskal Herria tamén vai cara a unha situación moi grave. Si unha guerra estalase en Europa, é o noso caso.

Os axentes atlánticos, valéndose dos medios de comunicación, insisten na intención de Rusia de invadir un país europeo. Aproveitando este feito, os Estados afirman que os gastos militares deben subir polo menos ao 2% do PIB, reforzarán a industria armamentística e, coma se fose pouco, as autoridades dalgúns países da Unión Europea, incluídos os alemáns, están a abrir a pantasma do servizo militar obrigatorio, entre outros. Parece que vén o lobo, está a volverse a aproveitar o medo para combatelo e o modelo social da economía bélica en marcha.

Chegados a Euskal Herria, hai que lembrar, por unha banda, que o 12 de marzo de 1986, Euskal Herria negouse a entrar na OTAN no único referendo que se celebrou. Doutra banda, é importante destacar os antecedentes antimilitaristas dalgúns partidos políticos que forman EH Bildu e da mocidade vasca.

Tendo en conta todo o anterior, a coalición EH Bildu, en marzo de 2024, debe recoñecer que ten algo que dicir en relación con todo iso, como un dos axentes sociais máis importantes en Euskal Herria; é máis, si sitúase politicamente á esquerda e, en consecuencia, pon no centro e defende os dereitos dos cidadáns. Ante a perigosa e grave situación xeopolítica europea que poría en perigo o futuro da sociedade vasca, agora e non máis tarde, EH Bildu ten que abordar inevitablemente o tema. Por iso, debe pór sobre a mesa e facer pública a situación do conflito en Europa. Por exemplo, debe difundir na sociedade a información do que está a pasar. Doutra banda, debe crear e promover un debate honesto, á marxe dos medios de comunicación que dependen da OTAN e dos fondos de investimento. Si ou si, ten que mostrar a bandeira do antimilitarismo e converterse nun gran promotor da paz. Nisto non se pode negar a responsabilidade de EH Bildu.

Aínda que o tema é “nuclear” para Euskal Herria, desgraciadamente EH Bildu non deu a importancia que merece ao tema, parece que o obviou. Si actúase con responsabilidade e honestidade cara á sociedade vasca, chegou o momento de influír e impulsar.

Por tanto, tendo en conta a responsabilidade que ten EH Bildu en relación con todo iso, por unha banda porque EH Bildu está a tratar de gobernar e liderar a CAV e, por outro, porque as eleccións autonómicas celebraranse en abril e xuño en Europa, pídolles:

Non mirar para outro lado, deixar de lado os cálculos electoralistas e, necesariamente, converterse en promotor do devandito e abordar ese reto. En definitiva, ser un verdadeiro defensor dos dereitos naturais da comunidade vasca e dos seus cidadáns.

Si non o fixese, quedaría claro que EH Bildu non defende os intereses da cidadanía vasca, da xente corrente, da clase traballadora vasca. E no seu lugar, declararía que está en defensa doutros intereses ou doutros.

É o momento de pór en marcha unha condución real!

Non te perdas a oportunidade, mellor tarde que nunca.

Rafa Beloki Zapirain