O Goberno Vasco ha anunciado a fusión entre os centros escolares Adurtza-San Ignacio, Santa Maria-Landazuri e Umandi-Pai Orbiso, e as preguntas atravesan o tema.

Cal é o criterio e o punto de partida para tomar unha decisión deste tipo? Segundo o Goberno Vasco, a medida suporá unha mellora dos proxectos educativos destes centros e unha loita contra a segregación dos mesmos. Os sindicatos aseguran que hai unha perspectiva puramente economicista no sector, co obxectivo de reducir o número de centros educativos, ante a baixada da natalidade.

Son realmente menos e máis grandes as escolas (máis macros) o camiño para mellorar os proxectos educativos? Escolas que acollan a máis alumnos e liñas?

Manteranse os recursos persoais nos próximos anos? Manterase tamén a oferta de prazas? Ou aos poucos, como os sindicatos sospeitan, vai diminuíndo o número de profesores e traballadores, diminuíndo o número de prazas e, por tanto, a rede da escola pública?

Canto e como van participar as comunidades educativas? De feito, o Goberno Vasco ha falado do proceso acordado con eles, pero os sindicatos acusáronlle de actuar de forma unilateral e de non acordar ningún proceso, utilizando como fonte a algunhas comunidades educativas deses centros.

Para que o proceso sexa realmente participativo, que papel asumirá o Departamento de Educación e como se canalizará o consenso das comunidades educativas de ambos os centros? Por exemplo, nas escolas con dous proxectos educativos, pedagoxía e modelos diferentes, cal vai prevalecer? Ou ben cando o centro que ten na súa totalidade o modelo D reúnase co que ten o modelo B, cal ou cales serán os modelos lingüísticos que se ofertarán?

Reformularanse os espazos? Aproveitarase a oportunidade para adaptar e renovar as infraestruturas?

Non é un reto pequeno o que teñen por diante os centros educativos e a administración que se fusionan. O tempo irá respondendo a esas preguntas e a outras moitas.