Os dirixentes e políticos a miúdo din: “Non deixaremos a ninguén atrás”, pero desgraciadamente non é verdade. Os sindicatos e os movementos sociais normalmente preocúpanse e mobilizan máis coas grandes e medianas empresas ou cos sectores públicos.

Dado que os representantes dos traballadores das grandes empresas e dos sectores públicos teñen a capacidade de mobilizarse, comunicarse e chamar a atención dos medios, todo o mundo coñece a súa situación, como ITP, Gestamp, Gamesa, Trenasa, Tubacex, Matricerías de Deusto, GT, A Naval ou a dos sectores públicos como o educativo ou o sanitario. Con todo, tamén hai miles de persoas máis que traballan ao seu servizo (persoal auxiliar, subcontratas, provedores, servizos de hostalaría, transporte…) que están a perder emprego debido á crise.

Fronte a iso, habería que buscar políticas sociais integradoras e con visión de futuro. Mentres dure esta situación e en vigor os Expedientes de Regulación Temporal de Emprego, tamén en datas posteriores, as Administracións deberían aproveitar para que as persoas traballadoras teñan unha vida digna de capacitarse persoalmente, especialmente as máis novas.

Segundo Manpower-Group, en 2019 as profesións manuais cualificadas máis difíciles de cumprir no Estado español, onde non dispomos de datos do Estado francés, eran: electricistas, soldadores, mecánicos, carpinteiros, albaneis e fontaneiros. Moitas das persoas que pasan pola universidade teñen bolsas de paro ou teñen que exiliarse.