Velaquí dúas palabras novas: nakolinismo e nakolinistas. É normal, por tanto, que se fagan descoñecidos. Non aparecen nin no vocabulario xeral vasco, nin nos dicionarios da contorna, nin nos das linguas remotas. Con todo, ler e dicir dous ou tres veces non nos farán moi raros, non nos desbasten nos nosos oídos. A miúdo coñecemos e utilizamos moitas palabras parecidas: nacionalismo e nacionalistas, colonialismo e colonialistas, imperialismo e imperialistas, capitalismo e capitalistas, feminismo e feministas, machismo e machistas...

Pero, a que veñen estas dúas novas palabras: nakolinismo e nakolinistas? A miúdo, os españois e os franceses acusar os vascos de que nós somos nacionalistas, ou nacionalistas, por suposto mal. Porque o nacionalismo fixo moito dano no mundo. E somos os pobos e nacións do mundo pequenos, esmagados e vencidos, os vascos, os cataláns, os corsos, os escoceses… Eles (españois, franceses…) non son nacionalistas, eles son cidadáns do mundo. E nós? Somos alieníxenas? Na súa opinión, a nosa cultura e a nosa lingua son escasas e non nos dan a categoría de cidadáns do mundo. Si achegámonos a eles, asumindo o seu, entón si, entón converterémonos en donos de todos os dereitos cidadáns do mundo. Mentres tanto sabemos o que temos que facer, sen facer moito ruído, desaparecer.

Ante isto, temos que xustificar o noso nacionalismo ou nacionalismo. Moitos escribiron respecto diso, que é para nós ser abertzale ou nacionalista. E dirémoslles que o noso nacionalismo non é como o seu, que nós somos internacionalistas e que respectamos outras nacións e outros pobos. Non como eles, que o seu nacionalismo é supremacista, é expansionista, colonialista, imperialista, e que reprime, reduce, destrúe as culturas e linguas doutras nacións e pobos. E que todo isto fixérono e fano de forma violenta a través dos seus exércitos e leis. Como non son nacionalistas? Viva a Vermella!, Allez lles Bleus!. Iso si, máis que o triunfo das súas seleccións, alégranos e satisfai que a nós, cataláns, vascos ou corsicarros non nos deixen participar coas nosas seleccións, prohíbannos. Miúdo triunfo para eles!

Esa é a cuestión, que nós non temos unha palabra ou un concepto para definir o seu nacionalismo, e que necesitamos unha longa resposta para xustificarnos e denunciar un nacionalismo tan opresivo. Que nos definen do poder dos seus estados, culturas e linguas, dicindo nacionalistas, de forma despreciable e menospreciable.

E si definímolo desde nós, desde a nosa lingua, desde a nosa situación? Creásemos de nós palabras que definan a súa ideoloxía, o seu pensamento e o seu comportamento? Sen necesidade de explicacións longas e confusas. Unha soa palabra sen discurso longo. Quizais non lles guste, pero será o seu traballo de autoexplicarse, non a nosa. Dei moitas voltas e utilicei diferentes opcións. Pero debían cumprir unhas condicións, calquera tipo de palabra non valía. Tamén debían ser utilizables nas linguas da súa contorna, tamén comprensibles e útiles para eles.

Nacionalismo NA, colonialismo COV e imperialismo IN. O na-kol-in-ismo deriva da unión de tres palabras. Ese é o nacolinismo: o nacionalismo colonialista imperialista. O nacolinismo está moi estendido entre os cidadáns de diversas nacións poderosas. En Europa, francés, español, inglés, ruso... meteron o nakolinismo até as métricas óseas. Sexa monárquico ou republicano, dereito ou esquerdo. Durante longos anos, durante séculos, así se actuou nos territorios e nacións colonizadas, naturalizando este comportamento. Desenvolveron este tipo de ideoloxía ou pensamento e, en consecuencia, son nakolinistas as súas actitudes, institucións, normas, leis, constitucións, xulgados, partidos…

Aseméllase nalgún sentido ao machismo, é estrutural e salpica a toda a sociedade: monárquicos e republicanos, de dereita e esquerda, dunha ou outra relixión, así como agnósticos e ateos. Si quérese combater o machismo, hai que facer un gran labor de desmantelamento, especialmente dos homes, para evitar o machismo e as actitudes machistas que recibimos da sociedade. Si non fose polo feminismo e as mulleres apoderadas, estariamos aínda nas garras do machismo máis reaccionario. E, con todo, canto temos que facer! Pois co nakolinismo haberá que facelo igual.

O nacolinismo está vixente no século XXI. Que son, si non, as últimas batallas xudiciais contra o eúscaro (os vascos) ou os cataláns? Sabemos a resposta: ataques de leis, xulgados, xuíces, políticos e medios de comunicación nakolinistas. Foi similar nos séculos XX, XIX ou anteriores.

Proximamente haberá eleccións nunha parte de Euskal Herria, na CAV; en inglés, como a algúns lles gusta, en West Basque Country. Algúns partidos e candidatos son nacionalistas, nacionalistas, independentistas..., na maioría dos casos nun ton negativo e condenable.

E PP, PSE, Vox, Sumar, Podemos… que son? Os nacionalistas non. Pero os nacionalistas? Independentistas? Nas cidades e pobos de España hai moita “Praza/Avenida/Rúa da Independencia” por todas as partes. Todos son partidos nacolinistas máis ou menos.

Imaxinade aos xornalistas preguntando aos candidatos ou aos tertulianos deses partidos: “Que resultados credes que terán ou teñen os partidos nakolinistas nas próximas eleccións?”.

Dani Goñi Irazusta