Prohibidos os pallasos que deleitan aos nenos provocando a risa, condenados a vivir de precariedade con humillantes pensións aos nosos maiores que pasaron toda a súa vida traballando, a vivir cada día con medo á precariedade e á violencia, a uns mozos condenados a 10 anos de cárcere por unha simple pelexa de bar.

En definitiva, atopámonos nunha situación na que as demandas non respondidas, as inxustizas e as vulneracións de dereitos son excesivas. Pero, ao mesmo tempo, estamos ante unha sociedade que non dubida en saír á rúa para pedir o que lle corresponde e un futuro mellor. E así o faremos, unha vez máis, o 21 de decembro en Pamplona, para lembrar que aínda hai persoas privadas de liberdade por parte da xustiza, e que o Estado segue aplicando a política penal de excepción e, ademais, segue negando dereitos básicos como o dereito a estar preto dos seus familiares, o dereito á saúde e á vida, o acceso ás canles normais que permite a lexislación vixente, o dereito á reinserción social… seguen vulnerando eses dereitos. Pero tamén sairemos á rúa para demostrar que esta situación non beneficia a ninguén, que o odio e a vinganza non traen senón máis odio e máis dor. Non sufriu xa suficientemente o noso pobo? O 21 de decembro queremos enviar unha mensaxe clara a favor da convivencia que tanto reclama a sociedade, porque a maioría desa sociedade está disposta a facer un exercicio de empatía.

Por razóns políticas, na actualidade hai 37 presos en Navarra. Segundo o censo, 941 persoas conforman a contorna próxima destes 37 prisioneiros. Todos eles, cada vez que teñen que visitar aos seus familiares e amigos presos, están condenados a percorrer centos de quilómetros en viaxes interminables e a pór en perigo a “vida e a facenda” en viaxes que nunca debían emprender, a condición de que a lei e o sentido común houbesen estado presentes. Si non teñen culpa, por que castigar ás familias se non é pola vinganza e o desexo de xerar máis sufrimento. Esta é unha realidade cruel desde que ETA desapareceu dez anos despois da súa última acción armada e un ano e medio despois, máis aínda cando desde numerosas instancias nacionais e internacionais está a subliñarse a necesidade urxente de dar unha solución definitiva a este problema e construír unha paz duradeira, e cando numerosos foros de vítimas multilaterais mostraron a necesidade e a disposición de avanzar nese camiño.

Esta realidade é absolutamente inaceptable nunha Navarra co grao de benestar e desenvolvemento da Europa máis avanzada. Parece que non queremos aprender nin do noso pasado nin das realidades que vemos ao noso ao redor. Esta sociedade está a reclamar un futuro mellor que o que herdamos, para as xeracións que chegaron un futuro baseado na paz e a convivencia.

Somos moitos os que pensamos así, que nesta ocasión abriuse unha oportunidade inmellorable e que non hai que desperdiciala; unha nova oportunidade, teoricamente con correlacións de forza a favor das solucións, tanto nas Cortes de Madrid como nas principais institucións de Navarra. A experiencia demostrounos que as solucións non entran coa simple apertura da xanela. Hai que empuxalos con forza pola rúa para que terminen facendo sitio. Por iso é tan importante que o día 21 esteas en Pamplona para empuxar as solucións pola rúa e que esta vez ninguén peche as xanelas.

Mikel Mundiñano
Jone Galarza.
(A nome de Sare Navarra).