- A semana pasada organizamos un acto ante a situación de encarceramento de Pablo Hasél. Utilizando a liberdade de expresión, a intención era chamar a atención, na medida do posible, ante esta grave represión e censura. Parece que o conseguimos, non tanto polas nosas accións, senón polos acontecementos que tiveron lugar a partir dese acto. Fixemos un chamamento aberto á participación nos seus barrios, pobos e cidades e reunímonos tamén no parque de Tres Xemeneies. Alí pintaron varios murais. Un deles foi o retrato do rei emérito (o que o mural designaba como ladrón, bastardo do ditador, etc.). En menos de 24 horas, persoal da Policía Municipal de Barcelona, cubriu este mural (só iso). Non podía ser doutra maneira, ese acto de censura tan evidente e selectivo provocou unha indignación.
O ruído dos medios de comunicación está a ser brutal. Ante este bulebule, quero aclarar o meu posicionamento en diferentes ámbitos:
No primeiro tuit, lancei varias preguntas, entre outras, a \
Manifestei a miña incomprensión e preocupación, si o Concello era consciente desta acción, sexa ou non. Si o Concello era consciente, sería un acto de censura selectiva terrible e inaceptable (de todos os murais, cubriron o rostro do rei emérito e que sinala os seus delitos. Casualidade? ).
Si o Concello non era consciente, paréceme grave que algúns traballadores, seguindo o mandato de quen sabe, actúen de forma descontrolada sen seguir protocolos concretos que garantan a liberdade de expresión. Tamén me preocupa saber quen decide que se encobre, cando, por que e baixo que criterios ou obxectivos.
Todas estas preguntas quedan sobre a mesa, xunto coa esixencia de aclaración.
Moita xente pregúntame si é certo que o Concello se puxo en contacto comigo: si, así foi, dixéronme que non había ningunha orde política para tapar o mural, que senten o que sucedeu, que investigarán o caso para que non volva suceder, e que me ofreceron medios, permisos e facilidades para tapar os gastos de reposición do mural.
Díxenlles que non necesito ningún perdón persoal nin permiso para volver pintar. Hai anos que debuxo en Barcelona e si hai algún problema cos murais e grafitis, non é sobre o mural do domingo, nin sobre Tres Xemeneies, senón sobre a ordenanza cívica, a da policía municipal (que estaba alí cando se censurou a obra) e a de Barcelona e a falta de garantías para o libre exercicio da liberdade de expresión.
Por tanto, comuniqueilles que as persoas colectivas que temos a rúa como marco da nosa acción artística, cultural e reivindicativa, esperamos que se sitúen claramente e inequivocamente a favor da liberdade de expresión, en defensa de Pablo Hasélen e en todos os casos de censura e criminalización, e que tenten esclarecer as responsabilidades para que este tipo de casos non volvan suceder da man de quen visten o uniforme do Concello. Só o tempo diranos si isto sucede ou si, ao pasar o bulebule, todo permanece igual.
Nas últimas horas, a alcaldesa realizou un posicionamento público sobre o tema. A partir de aí cada un valorarao na forma que estime máis conveniente. Que é, un posicionamento tardío pero honesto? É unha vitoria pequena e humilde porque presionamos o suficiente para que isto prodúzase? É unha acción de campaña? É así tamén por outras partes que se levaron as mans á cabeza? Non o sei, son sucesos cheos de claroscuros, de intereses e de "políticos" (si permitídesme usar este sentido). Non podo xulgarme, e non quero que se converta nunha mural a arma da campaña electoral.
Como me gusta ver o vaso medio cheo, penso que é unha pequena conquista que conseguimos cos poucos recursos que temos na rúa: coa mobilización. Si despois de todo isto todos os partidos políticos que protestaron por tapar o mural dan un paso adiante claramente en favor da liberdade de expresión, alá onde puideron influír, tanto en Barcelona, como en concellos, barrios, pobos e administracións, e responden o berro da cidadanía pola liberdade de expresión, quizá avancemos un pouco, pero o camiño é longo e o punto de partida (que vén de lonxe e en absoluto do meu mural) é un terrible contexto da censura, da censura. Unha situación clara e grave da falta de democracia, a judicialización das disidencias e o encubrimento dos ladróns, dos abusos de poder, que abarca todos os estadios deste país e estado.
Seguiremos protestando e facendo uso da liberdade de expresión e xulgando aos que cometen crimes, e non aos que sinalamos.