O 9 de novembro, Día Internacional contra as Murallas, o asedio indiscriminado contra Gaza cumpriu 33 días. É imposible denunciar as murallas do mundo sen falar de Palestina. Desde 2007, Gaza sufriu un bloqueo de terra, mar e aire da man do Estado sionista de Israel, recortando a electricidade e sen posibilidade de recibir asistencia médica e auga potable. Os palestinos non poden saír nin entrar libremente do seu territorio. É máis, desde o 7 de outubro non teñen ningún acceso ás subministracións básicas.

Aínda que a Franxa de Gaza ocupa portadas polo sitio e o xenocidio, a política de limpeza étnica que está a sufrir a poboación palestina veuse desenvolvendo durante máis de 75 anos. Ademais dos centos de checkpoint que separan as cidades de Palestina, as barreiras físicas móbiles das estradas e un longo etcétera, temos que lembrar que en Cisxordania só hai máis de 70 quilómetros de estradas que os palestinos non poden circular. Desde 2002, o Estado de Israel construíu máis de 700 quilómetros de murallas e valos no territorio palestino ocupado. A limpeza étnica e o apartheid é un proceso organizado polo Estado sionista a través de mecanismos militares, políticos, administrativos e culturais que afectan non só á mobilidade dos palestinos, senón tamén aos seus dereitos civís fundamentais. Os despedimentos e traslados forzosos permanentes, as detencións arbitrarias e administrativas, os recortes no acceso aos postos de traballo, a tortura e os malos tratos, a criminalización e a persecución política das organizacións humanitarias e de solidariedade con Palestina, e outras agresións permanentes que impuxeron o réxime de segregación, son unha lista infinita.

O Estado sionista de Israel e a normalización do xenocidio e do apartheid son unha materialización sen ningún filtro das políticas racistas que atacan a todo o mundo. Neste ano 2023, 2.357 persoas foron asasinadas no mar Mediterráneo para chegar a Europa e contabilizáronse máis de 28.000 persoas desde a creación do rexistro. Outro xenocidio causado polas políticas migratorias racistas e coloniais da Unión Europea, foi citado por Josep Borrell na muralla de auga que protexería o Xardín Europeo. A este "muro de auga" hai que engadir as barreiras de Ceuta e Melilla, outro exemplo de murallas sanguentas que protexen o "forte Europa". Aínda non se fixo nada polo asasinato de 37 persoas subsaharianas asasinadas na fronteira entre Melilla e Marrocos, nin por catorce falecidas en Tarajal (Ceuta).

Hoxe podemos contar máis de 60 murallas que separan fronteiras ou limitan territorios ocupados. Detrás destas murallas hai políticas racistas que defenden determinados privilexios á conta da persistencia das desigualdades e a pobreza. No último cume da OTAN en Madrid en 2022, os países membros que compoñen esta alianza consideraron a migración como unha ameaza híbrida. Isto xustificaría a militarización das fronteiras mediante tropas, barcos, avións, drones e custodias dixitais que patrullan a terra, o mar e o aire. Nesta misión, FRONTEX, a Axencia Europea de Garda Fronteiriza e Costeira, que nos últimos dez anos cuadriplicou o seu orzamento e incrementou o gasto en operacións de retorno en 47 millóns de euros, converteuse na estrutura parapolicial responsable da vulneración sistemática dos dereitos fundamentais das persoas migradas.

Pero non queremos falar só das fronteiras entre países. Algúns territorios e periferias das grandes cidades tamén estiveron sometidos a medidas de control social que exclúen a persoas racionalizadas, migradas e sen recursos. Nas nosas cidades podemos atopar barreiras que actúan baixo a mesma lóxica colonial e racista. En Bilbao podemos lembrar as "barreiras racistas da vergoña" colocadas nas canchas do barrio de Atxuri, que impiden aos mozos migrantes que vivían na rúa pasar a noite tapada. Estas barreiras trasladan ás persoas a lugares invisibles, aínda máis vulnerables, co obxectivo de excluír e negar o privilexio das zonas visibles. A modo de exemplo, queremos lembrar o caso de Atxuri Harrera, un membro que sufriu o asasinato. A policía municipal tivo que saír das canchas de Atxuri e dirixirse ás ladeiras do monte Artxanda, onde sufriu un ataque. Son moitas as persoas migradas e racistas que viven nunha situación de rúa identificada e desaloxada pola Policía.

O mantemento destes límites físicos e simbólicos non sería posible sen a intervención do capital privado. En Euskal Herria, case dous millóns de euros das institucións vascas han ido á empresa de Ilan Arzoolan, ex axente de Mossad israelí. Con esta empresa, as institucións asinaron contratos de compra de armas e han terciarizado as tarefas de seguridade. Outro exemplo de convivencia de apartheid e xenocidio é o da compañía ferroviaria vasca CAF, encargada de construír unha liña de tranvía no territorio ocupado de Palestina.

Por iso, no marco do Día Contra as Murallas, SOS Racismo de Bizkaia, BDS Bizkaia e Atxuri Harrera unimos as nosas loitas para pedir a destrución de todas as paredes e barreiras físicas e mentais que existen no noso planeta e esixir o respecto á liberdade dos pobos e as persoas para decidir o seu futuro e garantir unha vida digna. Así mesmo, nunha reivindicación como a actual, non podemos deixar de pedir o final da ocupación e colonización de Palestina. Ademais, chamamos a boicotear a Israel e esiximos que o Estado sionista rompa rapidamente o lume, que acabe co sistema de apartheid e que a este se le embarguen as armas.

Shaila Fernández Santos, BDS Bizkaia

Karen Brunel Saldias, SOS Racismo de Bizkaia

Luís Rodríguez Menarguen, Recepción de Atxuri