- Respectables mulleres, a pesar de que a nosa xeografía se dividise en miles de quilómetros, estou contento de que chegue a miña voz. A pesar de que estamos moi diferentes das esquinas do mundo, como mulleres, sempre nos recoñecemos mutuamente. Como di Hypatia, "ningún de nós é igual, pero as cousas que nos unen son maiores que as que nos separan". Somos irmás. As cousas que máis nos unen son a loita pola liberdade, a resistencia aos fascismos de todo tipo, ás ditaduras e ao pensamento patriarcal.
As mulleres que resisten e loitan convértense sempre en símbolos –Clara Zetkin, Rosa Luxemburg, as irmás Mirabal, Sakine Cansiz, Leyla Qasim e moitas outras mulleres que pola súa loita convertéronse en símbolos–. As mulleres formamos a metade da poboación mundial. E, con todo, somos pisados. Cando empezamos a loitar polos nosos dereitos, chámannos terroristas.
Todas as mulleres do mundo temos que dicirlle ao fascismo que é suficiente, non á ditadura!
Os asasinatos de mulleres, os malos tratos de fogar, os matrimonios de nenos, as mulleres condenadas á morte nas prisións iranianas –unha delas é no Jalalia Zeyeban–, as mulleres kurdas teñen prohibida a súa lingua materna, as mulleres árabes que fuxiron da guerra, calquera tipo de feminicidio. Estamos dispostos a morrer como mulleres, unindo as nosas loitas podemos parar o feminicidio. Temos que crer nas nosas loitas.
Queridas irmás,
Son unha muller kurda. A miña conciencia sobre a inxustiza contra as mulleres A. Desenvolvino grazas ao señor Öcalan. Grazas á importancia que o Sr. Öcalan outorgou á loita pola liberación das mulleres, millóns de mulleres desenvolvemos unha poderosa vontade. Vivimos como un espertar e eu son unha desas mulleres. Aprendín a vivir en paz co meu xénero, a loitar polo pensamento patriarcal e a ser feminista. Aprendemos de Öcalan que só a sociedade será libre cando as mulleres sexan libres. Desde entón, durante anos loitei e seguirei loitando pola liberdade das mulleres.
O señor Öcalan, a quen debo o meu espertar, está encerrado durante 20 anos nunha cela de illamento. Comecei unha folga de fame para esixir o fin do illamento de Mr. Öcalan. Millóns de kurdos vemos que a nosa vontade política está representada por Öcalan. Trátase dun actor importante que traballa pola construción da paz en Oriente Medio e no mundo. Como preso, negáronlle os seus dereitos e liberdades, e infrinxíronlle a lexislación nacional e internacional que lle ampara.
Para esixir o recoñecemento destes dereitos, os políticos kurdos de HDP e DTK, empezamos a esixir o fin do illamento. Pensamos que semellante illamento é un crime contra os dereitos humanos. O AKP e o partido turco MHP empezaron a encarcerar a moitos de nós para que nos calasen. No punto de mira dedicáronse especialmente ás mulleres. Máis da metade dos parlamentarios arrestados son mulleres. Os alcaldes das cidades tamén foron encarcerados. A política desas mulleres que non aceptan o quot das mulleres en política fixo que o 60-70% dos presos sexan mulleres.
Estiven no cárcere ao redor dun ano, ata que a finais do pasado xaneiro liberáronme, no 79 día da folga de fame, como consecuencia da campaña de solidariedade e apoio internacional. Un prisioneiro non ten máis que o seu corpo. Por iso comecei esta folga de fame e os intentos do Estado por quebrantar a miña iniciativa, así seguirei ata que cumpran a miña petición, que é acabar co illamento que impuxeron ao señor Öcalan. Escribín cartas ás institucións europeas dicindo que Turquía está a violar os dereitos humanos e a lexislación internacional.
Agora, xunto a min, nos cárceres de todo o país, centos de persoas, presos políticos, están en folga de fame indefinida e irreversible. En moitas partes do mundo, por exemplo en Estrasburgo, ante a Comisión Europea, están a levarse a cabo folgas de fame. A nosa saúde está a empeorar continuamente nos extremos deste silencio global.
Unha vez Hannah Arendt escribiu algo así: "Liberdade significa acción. Porque a liberdade só se pode lograr por medio da acción. A liberdade guía o movemento que resoa entre os cidadáns".
As peticións da miña acción son absolutamente lexítimas e xustas. Si non cumpren as nosas peticións, centos de persoas poden perder a vida. Se iso ocorre no século XXI, non será só unha vergoña para Turquía, senón para toda a humanidade. Para que o mundo non teña que soportalo, as mulleres do mundo temos que facer o que poidamos. Sen perder tempo. Seguiremos na resistencia. A resistencia axudaranos a gañar. A nosa crenza en todo isto é ilimitada. Chegados aquí, chámovos a todos vós, tede paciencia.
Viva a solidariedade entre pobos e mulleres.
Leyla Güven
* O 8 de novembro de 2018 comezou a folga de fame. Natural de Zarautz, ten 55 anos. Foi encarcerado por denunciar as operacións do partido de Erdogan en Afrín, onde foi acusado de "dirixir e protexer á organización terrorista". Foi condenado a 31 anos de cárcere por un delito de homicidio en grao de tentativa. Tras permanecer un ano en prisión, foi liberado o día 79 da folga de fame, segundo informou Interior.