As características devastadoras do mundo global actual, as guerras, as inxustizas ecolóxicas e sociais, auguran unha representación apocalíptica do futuro en calquera lugar do planeta. Os ecos da ameaza nuclear disipan aínda máis a inquietude do temor e a inquietude, mentres que os políticos xestionan de forma egoísta o sufrimento social, co apoio mediático de diversos medios de comunicación, transmitindo en voz alta ao esqueleto do modelo de vida esgotado. Este esqueleto enxalza o cálculo económico e a rendibilidade, sexa cal for a remuneración (asasinatos, exterminios) para pór o poder por encima de toda a competencia económica e a vida das persoas, despois como consecuencia da competencia de poder. É a cara da traxedia que explota o neoliberalismo extremo.

É un síntoma evidente da crise do patrón civilizatorio neoliberal levado ao extremo, que non só revitaliza as guerras e destrúe vidas, senón que está a demostrar a ruptura do vínculo social, as individualizaciones, a brutal precarización dos mercados de traballo, a vulneración dos dereitos a unha vida digna, a inhabitabilidad dunha vida esgotada. Esta inhabitabilidad do mundo actual indícanos a necesidade dunha transformación antropolóxica: a necesidade de producir un novo esqueleto emocional completo do ser humano actual, máis relacionado co desexo vital dos pobos e as persoas no seu carácter profundo, máis próximo a recrear e posibilitar as condicións dun mundo máis habitable para todos.

A pesar diso, cando se nos fixo un sentimento tan estendido de inhabitabilidad entre moitos cidadáns, diría que nos gustaría adherirnos con entusiasmo ao mesmo modelo de vida do sistema que nos conduciu a colapsar, no último intento cego de restablecer a velocidade do círculo vicioso do crecemento. Esta contradición non é máis que unha consecuencia da identidade neoliberal que todos nos temos atrapados. O seu paradoxo é que a identidade neoliberal vive o desexo de restaurar o círculo vicioso do crecemento, pero ao mesmo tempo non acepta o metabolismo de adelgazamento do descrecimiento forzado, a necesidade de reaprender a vivir “doutro xeito”, estráñaselle.

Mire, o futuro do mundo no que vivimos será máis escuro si non aceptamos este feito, porque empeoraremos e empeoraremos; e con iso teremos a piques de perder a toda velocidade a vida desvirtuada da humanidade.

As gretas do modelo de desenvolvemento do mundo global non solucionarán os mercados ou os avances tecnolóxicos; o primeiro é investir a idea estéril do que a ciencia nos salvará e reafirmar que a cuestión se xoga na loita política. Fronte á homogeneización masiva está en xogo a capacidade de articular desde o “pequeno” e o “autóctono”, o capital humano é o tesouro máis poderoso dos pobos pequenos, a urxencia e a obrigación de reforzar a naturalidade e a soberanía.

A facultade de recolocarse fronte ao global poderá exercitarse mediante a desconstrucción de identidades neoliberais, ou ambas á vez, como ambas se dan entre si. Articulando o local, educando ao cidadán que opta pola sinxeleza, non polo consumo ilimitado, senón pola explotación dos recursos propios, xa sexan agrícolas ou de tecnoloxía independente, primando, coñecendo e apreciando o local.

Fronte a estas afirmacións, a “recolocación” do territorio é o punto de partida máis apaixonante para responder os males da globalidad, o empoderamiento das pequenas comunidades é a oportunidade e a forza máis poderosa para reconstruír un novo futuro, unha dirección para actuar desde nós. Estamos no momento de impulsar medidas políticas, económicas e sociais para fortalecer a soberanía, priorizando a opción local. Non hai máis remedio que avanzar na soberanía e aumentar a lóxica construtiva dos pequenos pobos para reinventar e reescribir o mundo desde nós.