Apenas escribo. Non. Canso. Cansos? Cala, Antton! Non me confundas, bastamos eu e a min mesmo, agora, para que vostede xurda máis dúbidas. Por iso, por iso?, non pode ser? Si. Quizais con dificultade e cansazo. É difícil escribir porque estou canso ou estou canso?

Difícil ou canso, a consecuencia é a mesma. Como se escribe e que quero dicir? A quen vai dirixido? Ah! E para que? O obxectivo, sen esquecer a finalidade, que sen el non se pode conseguir. Partindo dunha situación debemos abordar o que a meta esixe. Non vale calquera camiño, só a vía do CC, Coherencia e Cohesión. A ti, aos nenos e nenas novas, aos nenos e nenas de 16 anos, pídenche que entendes o mundo. Si o obxectivo é lograr a coherencia nesta vida non cohesionada, tela, téñoa, témola. Quen sabe, traballo canso, só, para acabar canso.

Non teño máis que pedir desculpas. Perdóame ao meu querido alumno. XA ME PODES! Non era unha orde, non quería mandar, a miña intención era conducir. Con todo, “fai isto e logo o outro”, mandando, dicindo, póndome á miña disposición. Si non o fai, é fácil rifar. A reprensión, para superar o límite que marca ese ‘D’. Como debes facelo cando eu non sei?

Estiven perdido, nin condutor nin mando, contento de ser profesor. Risas si, ben e a gusto ao longo do ano, aínda que non haxa llorón ao dar a nota, o silencio é a razón. Tamén nese momento doloroso a fronteira separounos. Eu como profesor e ti como alumno. Eu sabio, todo sabio, souben que non tiñas que superar, pero quería estar aí, só para axudar. Demasiado tarde. Sei que a axuda tiña que ser máis rápida, pero non coñecía os seus límites. Eu tamén teño que coidar a corrección. Coñecendo? Non é o uso máis axeitado do verbo. Percibindo? Diferenciando? Non o sei.

Estiven, estou, e seguramente estou, inmerso na dicotomía entre ser alumno e ser profesor. Porque son un profesor que está a aprender a ensinar. Metido con dúbidas e cosido de axuda, a axuda dos compañeiros é imprescindible, pero quizais non suficiente. Axudáronme até os límites, até os seus límites e non até os meus límites. Nese abismo eu son o culpable, nin o alumno, nin os meus compañeiros, eu. Unha costura imperfecta, esperando a que se abra a mancha, con medo a que note a miña ignorancia.

O proceso de ensino-aprendizaxe limítoo pensando que o tempo limita ese descoñecemento. Até aquí, non, até aquí. Dixo que se pode facer máis. Mal. Pódese facer, con todo, fáltache riqueza: "Din que se pode facer máis". Iso é o que vostedes pensan, queren dicir. Eu non, deixeino todo entregado. Seguro? Teño que dicir "si", todo profesor teño que ser sabio, non me recoñecerán si non. Polo si ou polo non. Seguro? "SI", quizais "si", sen moita certeza, con todo, estou seguro de que "NON!" o desexo de dicir, non, o desexo non, é máis, que o necesito. Iso é. Non sei si dicir nada e que si.

Coñecín as miñas limitacións. Lamentablemente, para vostede demasiado tarde para nada bo. Non teño máis que asumir o rol do alumno. Teño que aprender, mellor dito, seguir aprendendo. Aprendín moito grazas a ti, e iso, non o sabes, non sei si sábelo, pero moitas grazas! Como ensinar e que ensinar, que si, quizais, como non, non moi ben. Volverei, por tanto, a esa ignorancia dos meus compañeiros. Con todo, sempre terei un medo que teño dentro e aí non tes a culpa nin a pena nin a solución. Superar non depende de min, senón de ti. Estou obrigado a dicilo, pero segundo o examinador o seu traballo considerarase superado en 13, 14 ou mesmo. Que é o que limita esta decisión? É suficiente escribir “cansos” para non superalo? Cantas veces? Onde están os límites? Non o sei. As fronteiras son difusas e nesa difuminación malgástanse os meus medos hoxe, mañá e pasado.

Iñaki Moriones Madariaga