- A igrexa de Baigorri atopábase repleta de xente cando comezaron a sacar o corpo á rúa. Fóra, como era a fouce branca da primavera, ouvimos un ballón repentino, semellante a un furacán. A xente axitaba as mans dentro da igrexa, os habitantes das chozas seguíronnos coas nosas mans e os de fóra tamén recibiron un golpe de man, en agradecemento e en honra a Mixel Bergouignan, o Baigorri de Makea.
Pasaron un corenta anos. O 26 de marzo de 1980 atopábase xa moi preto daquel terrible golpe que levou a Txomin e Ramuntxo, que nos recolleu no vestíbulo de Makea Zuhurtia. O domingo seguinte celebrábase o día da patria en Donapaleu. Os representantes de Baigorri e Itsasu estabamos alí con outros, algúns deles novos e outros menos afeitos a eles, porque nos perdían os bos amigos, había que construír adiante e responder. Naquel portal de Zuhurtia reuníronnos a uns e leváronnos a Donapaleu, dos corazóns dos outros. Oh, horas terribles para aqueles que se atreven a emprender nos nosos pobos!
Desde que a morte lle tocou, os compromisos do veciño de Baigorri foron exaltados por todos os recunchos. En Alabaina, o marido e a muller andades descaradamente e desesperados en tantas batallas do noso pobo, creadores ou promotores, membros ou xestores. E como na véspera de Herri Urrats, por citar só un, como outros miles de batallóns, a forza a favor do eúscaro: nun é un país no que os nenos saben mellor que os burrases a lingua na que a súa cultura e a súa identidade están cimentadas.
Tamén vimos con moito aplauso ao vello na porta da igrexa de Baigorri, cando o corpo de Mixel saíu da igrexa e subiu ao branco. Aí está Eskoriatza, un ex-fugitivo e bertsolari de idade para agradecer ao Baigorri, que tiña as portas abertas fóra de Zuhurtia, onde os invernos eran negros. A cambio de toda a túa carreira, Mixel, debémosche a sombra da ampla txapela vasca de Xanti. Adeus.