En Nadal fomos de vacacións cos nosos amigos a Trieste (en esloveno Trst). Nel, entre outros monumentos, visitamos o Castelo de Miramar. A historia deste edificio é curiosa. Foi construído entre 1856 e 1860 polo Archiduque Maximiliano da dinastía dos Habsburgo, baixo a dirección do arquitecto Carl Junker. Maximiliano era o irmán do emperador austriaco e estableceu a súa residencia coa súa esposa Carlota, xa que entón Trieste non formaba parte de Italia, senón que dependía do Imperio austriaco.

Con todo, en 1864 a vida de Maximiliano cambia. Ese ano Napoleón III.ak decidiu establecer unha monarquía imperial en México para protexer os intereses comerciais de Francia no país, que era acredor da débeda mexicana. En consecuencia, coa axuda dos gobernos de Inglaterra e España e o apoio dos conservadores mexicanos, a coroa foi ofrecida a Maximiliano. Maximiliano acolleu á delegación no castelo de Miramar coa proposta de converterse en emperador.

O castelo foi unha residencia de luxo sen función militar. Posúe unha decoración magnífica e exuberante. É de estilo neogótico e está cheo de obras de arte. Situado ao bordo do Mar Adriático, está rodeado por un belo xardín botánico. Os carteis que se colocaron para os turistas explican perfectamente todos os detalles do edificio, mobiliario e decoración. Tamén na planta superior o Duque Amadeo de Aosta XX. A principios de século realizou cambios e reformas en estilo Art Decó.

Pero a medida que avanzamos na visita, observamos un baleiro explicativo, xa que só había unha referencia en torno ao último alento do Archiduque. Nun dos carteis, dunha maneira moi breve e sinxela, falábase do «final terrible» de Maximiliano, sen explicar que lle pasou! Parecía que querían ocultar o fusilamento de Maximiliano en 1867. O certo é que os republicanos mexicanos, apoiados polo Goberno dos Estados Unidos, venceron ao seu exército. Detención, xuízo e morte. Con todo, non había información respecto diso nas explicacións do castelo.

Tirando del tamén nos demos conta de que non se daba información sobre os traballadores que participaron na construción ou sobre os camareiros e criaturas do castelo, nin sobre a orixe da riqueza de Maximiliano. Houbo un debate entre nós: Que nos contan cando visitamos lugares monumentais? Coa análise estética é suficiente ou habería que contar tamén o que está detrás? Por que visitamos lugares elitistas como el? Por pracer estético?

Nas súas obras e adornos reflectiron a mentalidade de quen viviron no castelo: a relixiosidade, o militarismo, o colonialismo, os valores patriarcais… Por exemplo, a piña era unha froita de luxo traída das colonias. Como dixo un dos compañeiros de viaxe: “As piarerías mostran máis que o que ten Iduri. Pero para iso os paneis informativos limítanse a mirar e a equivocarse na descrición borrosa”.