O outro día pasamos a tarde nos cívicos da praza de Pío Baroja, onde as roldas da nosa filla entrecruzáronse coas palabras do escritor. Con todo, o escritor non era reflexo do soado novelista do século pasado, senón un home canoso que trataba de paliar as súas inquietudes literarias. Eu estaba sentado no banco de en fronte, gardando o precioso iogur do noso fillo, e apenas podía ver a cara dun poeta misterioso, que falaba de poesía. Ao parecer, estaba a falar con outro escritor, precisamente na videocámara, e polo que dicía a súa voz alta, era necesario que recibise o feedback do poemario recentemente escrito.

Non sei os detalles da entrevista, nin que dicir ten, porque non era a miña intención escarmentar na súa intimidade. De todos os xeitos, mentres os nenos tomaban a merenda, quedei cunha frase do poeta ileurdina ao seu colega: Tiro todo á papeleira? Métrica e rima? Coñezo ben as dores de cabeza que pode traer escribir poesía. Sei o que é buscar o poema perfecto, e de súpeto, despois de lelo, darlle lume á tecla delete.

Bo, non son poucas as derrotas que os seres humanos coñeceremos na vida, e tamén as veces que nos tocará empezar de cero. Por exemplo, si nunha relación falla a métrica, si a relación rompe, as dúas persoas convértense en versos libres e teñen que reinventarse necesariamente en busca dunha nova complicidade. Por outra banda, cando un castelo de naipes construído con lentitude e calma levántase polo vento, hai que empezar de cero, por forza. Ou cando un fillo, por desexo de liberdade, afástase dos brazos dos seus pais, o baleiro que creou non se pode encher; nese caso, todos os membros da familia teñen que empezar de cero.

Hoxe, desgraciadamente, aos habitantes de Afganistán tamén lles tocou resolver o desastre que deixou Estados Unidos, como ao longo da historia tiveron que facer outros once países. Neste momento, con todo, non parece que a métrica e a rima dese poema sexan libres; polo menos, eu hai tempo que non lle atopo métrica nin rima algunha.