Os alumnos de medicamento da UPV/EHU comezamos o curso 2020-2021 con esta nova normalidade, pero coa incorporación dos novos. A universidade afirmou que nesta época de pandemia váisenos a garantir o máis parecido posible á formación dos anos anteriores, pero que significa isto? De verdade sabemos como é a educación dos médicos protagonistas destes días?

Tras manter durante todo o verán a falta de fluxo de información no confinamento, empezamos setembro da mesma maneira. Un artigo publicado en Noticias de Gipuzkoa foi a primeira información segura sobre o desenvolvemento das nosas prácticas. Alí o decano vendeu con orgullo as nosas prácticas, dicindo que son “fundamentais” e “imprescindibles”, pero a realidade é outra.

Tres días antes do comezo do curso démonos conta de que iamos dar comezo ao curso deste ano, sen coñecer os detalles nin as condicións. Neste descoñecemento, os alumnos de 4º e 5º de primaria tivemos o permiso para esmagar o hospital cando empezamos o curso e os de 6º estivemos en prácticas. Para iso, fixéronnos asinar o borrador dun documento, fixando con precisión as nosas obrigacións e funcións, pero deixando no aire os nosos dereitos.

Unha vez máis situándonos no punto de vista dos mozos, víronnos como un mero transmisor da enfermidade á hora de tomar medidas sobre a seguridade. Así, realizáronse probas PCR inútiles para xustificar a seguridade do hospital. De feito, mentres aos alumnos de 6º fixéronnos unha semana despois de empezar a practicar, a algúns dos alumnos de 4º e 5º fixéronnos demasiados progresos. Doutra banda, tivemos que asumir as medidas de seguridade persoais aínda que non puxemos medios para iso, xa que pagamos do noso peto a roupa e o bico para as prácticas.

Unha vez tomadas estas medidas e comezando coas prácticas que segundo o Decano son insubstituíbles, constatouse que a mala situación que tiñamos antes púxose de manifesto e intensificouse. As poucas horas que pasamos no hospital (15 horas por materia) e o que vivimos nelas son un sinal da falta de valor que se dá ás prácticas. Lonxe de formar parte deste hospital “universitario”, somos un estorbo.

A falta de organización da UPV/EHU fai que estas poucas horas sexan moitas veces insignificantes. A Universidade unicamente garante o cumprimento do número mínimo de horas para a obtención do título homologado. Fóra desta burocracia, con todo, non dá importancia á calidade desta práctica, confiando a nosa experiencia ao titor que se nos asigne ao azar.

Aínda que somos persoas adultas e médicos do futuro, desde a dirección da UPV/EHU trátannos como nenos pequenos. Non queremos volver á normalidade que nos entende como suxeitos pasivos. Ante isto, queremos converternos en axentes activos, tanto na universidade como no hospital. É hora de reverter o sistema que nos prepara para ser traballadores explotados.