O que me exasperaba moito é a maneira en que algúns médicos falan ao paciente. Fálannos de dor coma se fósemos nenos. Como me fixeron dous transplantes renais, sei de que me refiro: entre outras cousas, puxéronme un tubo no interior do pene. Debido á anestesia, non sentín como me meteron, pero á hora de saír, tiña medo, tiña que axustar. Ao parecer, cando me operaban introducíronme un pequeno tubo no interior do pene para evitar as fugas de ouriños e, inevitablemente, íanme a extirpar.

Preguntei ao mozo urólogo si doíame. “Nada de dor, un pouco de molestia”, respondeu o urólogo, que sacaba unha pluma do peto de bátaa branca para reforzar as súas propias palabras, porque nese momento non tiña necesidade de escribir nada.

A experiencia ensinoume que a palabra molestia é un eufemismo que utilizan os médicos, unha falsa vía de escape que salgue facilmente da boca dos médicos para evitar a palabra dor. Porque a dor é só persoal e, por tanto, si ese urólogo nunca sentiu o que é meter e sacar o tubo cara a dentro e cara a fóra do seu pene, non debería dicir nada, porque el non sabe o que sente e até onde é a dor insoportable, a dor aguda, a dor insoportable ou un inconveniente, senón un pequeno obstáculo –unha molestia–.

Como son tenaz –ou, si prefírelo, insistente, obstinado– fíxenlle unha segunda pregunta coa intención de predicir o dano que ía causarme, para prepararme mellor, ou: “De 1 a 10, Que dor?”. O urólogo respondeu “cinco”, demasiado pensativo, levantando a pluma que leva na man, como para reforzar a súa palabra. Lamy ten unha pluma, un alemán inxenuo. Quizá poida regalarlle outro Lamy máis elegante.

E chega o momento en que o urólogo leva na man un instrumento como unha agulla, non, non é unha pluma. Explicoume que teño un globo na parte interior do tubo para que o tubo non saia por si só, e que se me vai a pór anestesia, metendo outro pequeno tubo e baleirando o globo sairá o tubo. Díxoo con moita facilidade. O resultado da dor, “bosta”, pareceume unha nota moi baixa para a dor que sufrín; nacemos para ver once, non cinco. É verdade que non foi moi longo, pero o sufrimento que me causou non é algo que desexo a ninguén.

Non vou regalarlle nin moito menos unha pluma ao urólogo.

O vindeiro luns, a cita será no Teatro Arriaga de Bilbao.

Josu Jimenez Maia, escritor