Goteo + Bedi
Cando: 21 de outubro.
Onde: Sanagustin Kulturgunea de Azpeitia.
(Foto: Asociación cultural sobre cultura)
-----------------------------------------------
Teño que recoñecer que fago o que non fago con outras disciplinas artísticas coa música e poucas veces vou a concertos de grupos musicais que non coñezo. Ademais do escenario, compartimos hoxe unha cea co cuarteto de Ithaka: Josune, Leire, Aran e Eneko.
Non é a primeira vez que tocan en Sanagustin de Azpeitia, o concerto que ofreceron hai uns meses no pequeno escenario da sala. Vin na proba de son e fíxome inevitable comparar ao catro novos que estaba a ver no escenario co Ibil Bedi de hai uns anos. Hai catro anos que nós soñamos con estar no tablado pequeno da sala e estar no grande, que necesitaron só uns meses. Normal. Non sei como sería aquel primeiro concerto, pero non creo que estivese moi lonxe do que se deu hoxe… uf, quizais o necesitaban desde o principio.
Pregúntolles entre a ensalada e as coxas de pito, a ver con que sensacións querían terminar hoxe o concerto, cal era o seu “obxectivo”. O catro téñeno claro: son conscientes de que iso sempre inflúe, pero non queren estar no escenario en función do feedback do público, non queren que isto condicione a súa actitude.
É o único mozo no grupo e non é batería. A parte central do tablado atópase ás veces buxán, dependendo do canto. Este centro é de todos e á vez non pertence a ninguén. Xa ouvira falar de “teñen parecido con TOC” e pode ser, pero non creo que necesiten compararse con ninguén. Flipé co concerto. Ás veces pasa: ou “calidade” (entre comiñas é difícil escribir esa palabra sen comiñas) ou actitude. Pero estes teñen ambos. E 19 anos. Pero Areta avísame, o da actitude sorpréndenos porque son chicas, Amets. E aí tamén, a razón.
Cóntannos que nos estaban coñecendo cando estivemos a tocar no Arraunetxe de Orio e Eneko tráenos o noso set list daquel concerto para mostrarnos expresamente. Non son dos que realmente se emocionan, pero, xogo… moita ilusión.
Eu diría que pasei tan ben (ou case) como eles escoitando. E sempre me ocorre (diría que en xeral é así) que cando sei cancións gozo moito máis nos concertos.Si decateime das cancións Oxala, pensei en máis dunha ocasión. Apenas falta un mes para que o Vilán, o seu primeiro disco, vexa a luz. A partir de aí, non vou perder o tempo.
Pola conversación mantida até a cea, o masterclass sobre o escenario e a posibilidade de que hoxe haxa máis mulleres que homes sobre o escenario de Sanagustin, grazas e até pronto, Ithaka.