Hai uns meses tiven a oportunidade de asistir ao último concerto do grupo musical Hertzainak. Unha oportunidade única. Aquel venres, miles de persoas reunímonos no BEC para eloxiar os acordes rebeldes dos vitorianos, realimentar os diferentes recordos das nosas vidas ou simplemente saír da rutina semanal. Podemos dicir que unha das cancións máis coñecidas do grupo, o vox popular, é o Recoñecemento, e así, aquela noite, os oíntes recoñecemos a Gari e á compañía a fidelidade eterna.

Convertémonos/Convertémosnos nos escravos de “Rutina”, a canción que dicía […] si. Pero que entendemos por rutina? Desde cando nos afoga esa palabra que, aínda que escrita en minúscula letra, ten tanto significado na nosa sociedade? Aínda que non teño moito tempo para reflexionar respecto diso, véñenme á cabeza necesariamente as “liñaxes compañeiros” dos nosos avós. Espertar ou espertar –para ir a diario ao leite–, peitear o só, ir á madeira, recoller as castañas, preparar forraxes para once e unhas persoas, arranxar os ramitos da escoba, bruñir as caldeiras do lume baixo… As súas vidas, dos nosos antepasados, eran como sempre, rutineiras, cheas de rutinas. Pois ben, o día a día estaba inevitablemente ligado ao ritmo dos xiros do goru que a avoa manexaba con mestría.

Si, si, como ben establecía a Igrexa, había que abandonar todos os domingos e descansar, polo menos até hoxe, pero hoxe non sei si cumprimos tan seriamente esta norma. As mulleres saían da misa e de camiño a casa, cun pouco de sorte, podían falar cos veciños, ou unha licenza para comer unha curtida de chocolate despois da comida, quizá para afastarse un pouco do que podían chamarlles rutina. No caso das mulleres, peccata minuta, pero pecado, con todo. Os homes, con todo, eran máis sofisticados: ían ao bar e reduciron ou esquecían as cargas da rutina entre pequenos e augardentes.

Menos mal que os tempos cambiaron. Hoxe en día, cando saímos da necesidade que inspira a nosa vida, os “afortunados” somos capaces de manexar infinidade de posibilidades para non ser escravos da rutina, para facer fronte á frase de Gari. Crossfit, body-pump, macrame, pilates, escalada, ioga, aprender chinés, levar aos nenos ao parque e gozar do seu tempo libre (polo menos quen poida), ler tranquilamente en casa ou ver Netflix…

Tentamos eludir a rutina, pero creo que despois de tanto empeño, paradoxalmente, convertémonos/convertémosnos en escravos desa “revolución”. Hoxe mesmo, cando saía do traballo e íame a escalar a continuación (porque non comín), pasei por baixo dunha ponte de Galdakao, e mira! Vin un berro moi curioso: unha marmota pintada na parede cun cartel entre mans. Sabedes que dicía o cartel? Espertar a marmota.

Carlos Aretxabaleta Txapel