Os membros do grupo Pelax, en contra das incomodidades e facilidades que trae a cultura do streaming, converteron a obra no mesmo formato. Na primavera publicaron un traballo de dúas pezas duns 20 minutos de cancións A e B, dando un toque especial ao seu anterior traballo cos caras D e E. Con todo, do mesmo xeito que Oteiza, hai que considerala como unha obra única. Máis que un disco dobre, tivemos aquí dous pasos dun só disco.

E o ano terminou redondo: o concerto terminou e os afeccionados levantáronse ata que rompen as mans. A praza estaba a favor diso, xa que na praza de Egia, esgotadas as entradas, unhas 300 persoas sabían que o sucedido ía ser especial.

Un ano especial necesita un final especial. O coñecido beat-maker Telmo Trenor estaba sentado no escenario, xunto ao seu catro habituais compañeiros, para xogar cos sintetizadores e samplers. Alén, os artistas Nagore Legarreta e Iñaki Rifaterra elaboraron unha obra de arte improvisada a través da pintura e as proxeccións fotográficas, que cambiaba coas cancións. Nalgún momento gustouche máis, logo menos. O desenvolvemento improvisado e continuo trae consigo iso, “o que esquecías, goza do presente”.

Para redondear a noite púidose ver o vídeo de Malen Otxoa. Durante todo o ano Otxoa reuniu imaxes do grupo, no local, no estudo, na furgoneta, de camiño aos concertos... porque non todo son luces e aplausos. O traballo que hai detrás presentouse moi ben. Como escoitamos foi o primeiro traballo de Otxoa, pero esperamos que non sexa o último.

E sobre todo música. O Quinteto, que pasou horas e horas no local, cedeuno e deullo ben, todo con mestría, forza e detalles, case sen deterse, incluíndo a versión 21st de Century Schizoid Man de King Crimsom. Tal e como apuntou Jaione Dagdrømmer, todos saíron como a un campo de boxeo, dispostos a pelexar e gañar. Hai tempo que non se viu nada semellante na escena underground.

“Non tiveches noticias de Makarenko ata que recibiches a puñada”, concluíron cantando. Os Pelax están a crear un bonito poema pedagóxico para os próximos anos. E unha chea de puñadas demostrando que non só é necesario facer as cousas doutra maneira, senón tamén posible. E un pouco máis desexable.

Fotos de Amaia Oca: