- O outro día chamoume á radio por Elorrio un membro do programa que quería inserir un val. Quería saber cando facer o traballo, pero tamén tiña a neve e si o enxerto era axeitado para a ciruela. Pregunteille que espino tiña, branco ou negro. Ambas as respostas. E eu para meter no espino negro, o ciruela de ciruela. Son xeneticamente máis próximos e o enxerto pegarase máis facilmente sobre o pé. Ambas pertencen ao xénero Prunus, a ciruela Prunus domestica e o espino negro Prunus spinosa. O espino branco pertence a outro xénero, Crataegus, máis distante na familia e a especie máis estendida é Crataegus monogyna. Díxenlle que é mellor non coller o traballo de meterse na espiña branca, que a espino branca non amaría o enxerto da ciruela. Tiven que escoitar bonitos por ese "amar" na rúa. Como amar as follas? Que ridículo é iso!
Coma se as plantas non puidesen amar… Pero o amor non é iso? Uns amantes e outro non. Como nós. A espino branco botaría o enxerto do ciruelo como unha falsa ovella que nunca foi explorada pola súa nai, non a amará.
O amor entre as plantas ten unha longa historia. Hai moitos exemplos, pero agora a historia dos amores da lingua (Viscum album) redonda, tan visible nas árbores e árbores espidas, é de gran beleza.
Moitas árbores e árbores aman a lingua e nas súas ramas apoia e establece raíces. Estas raíces chupan a suor do hóspede para vivir ás súas costas. Xa sabes, é dar, dar e dar agarimo, aínda que o receptor che mate.
Sobre moitos verá a lingua como parásito de máis de cen especies: manzanos, perales, magos, chopos, garzas, falsas acacias, tilo, espino branco, salgueiro e vimbia, almendro, fresno, bidueiro, otsolizar, arce, avellano, encanto, castiñeiro, cerdeira, nogueira, almaca, etc. Nos lombos dos carballos ou dos olmos non o atoparás ao instante. A botánica francesa Aline Rayoma-Roques sostivo que o carballo constrúe unha barreira química para impedir que as raíces da lingua penetren na rama; que algúns carballos moi raros presentan unha carencia xenética e de aí a introdución da lingua. E non se viu nunca en plátano ou haxa.
Nas ribeiras da nosa leira o plátano é moi estendido no bordo da Terra e ocasionalmente algún chopo. Son notables os chopos, os amantes da lingua. Os plátanos viven aí sen amantes visibles; bo, non, gústanlles moito os plátanos as avispas asiáticas, os seus niños xigantes veralos a miúdo nas costas do platano.
E tamén é un bo cabezudo: pode amar a outra lingua e vivir ás súas costas, ás súas costas, á súa parásito.