Leoné, coñecido até agora polos seus traballos no campo do ensaio –por un País Vasco imaxinario (2008) e Euskal Herria nos libros de viaxes do século XIX (2009)–, así como polas súas colaboracións en diversos medios –ARGIA, Berria, Euskadi Irratia, ZuZeu, Euskalerria...–. Tamén traballou como tradutor, xa que trouxo ao eúscaro a novela Pantaleon eta bisitariak, de Mario Vargas Llosa, publicada en 2011, e o Kaiera Poesía Mundial, do poeta antillista Saint-John Perse, que se publicou o ano pasado.

Por tanto , a colección de contos Liztor mutatuak é un debut no campo da ficción para Leoné, pero tamén o resultado dunha escritura traballada durante anos. Leire López Ziluaga, da editorial Susa, destacou que o estilo é o que aglutina todos os contos desta obra. “O escritor ten a mesma forma de organizar o discurso, de coser a sintaxe, de elixir as palabras. Tamén destacaría a importancia das anotacións, xa que o narrador sempre está disposto a explicar algo máis en detalle. Tamén destaca o uso do humor, ese tipo de humor que xorde ante a escuridade da vida. E un mundo de referencia, formado por zombies, superheroes, algunhas películas”.

Para o editor, o libro ten “un toque pop ás veces”, o que lle lembrou unha canción do último disco de J. Martina: “Non quero isto, quero máis, quero máis”, canta o grupo de Larrabetzu e, do mesmo xeito que nesa canción, moitos dos personaxes de Liztor mutantes “escaparíanse con gusto da realidade na que viven, queren máis, e superheroes, etc. danlles a oportunidade de imaxinar ‘máis’”. Xunto a estas referencias pop, iso si, Hölderlin ou T.S. O lector atopará nos contos referencias á alta cultura como Eliot.

Leoné lembrou ao escritor catalán Sergi Pamiès e explicou que contou con tres provedores: memoria, ficción e realidade. Por iso, en moitos dos contos pódense atopar anécdotas reais del, pero transformou ese material, levando ao extremo, entre outras cousas, algunhas características negativas do autor, para crear personaxes do libro. Tamén hai protagonistas que xogan de acordo coas regras da ficción, como o conto que dá título ao libro, que organiza a súa fantasía en función dos esquemas das películas románticas.

O escritor tamén mencionou motivos que se repiten en moitas historias, como frustracións, decisións tomadas e non tomadas, arrepentimentos, etc. As narracións recollidas nas avispas mutantes clasificaríanse por unha banda coas relacións persoais como eixo; e por outro, co carácter metaliterario. Con todo, o escritor afirmou que, no caso dos contos inspirados na literatura, tamén teñen moito que ver as relacións persoais e viceversa.