Dous mozos entran en urxencias do Hospital de Navarra, son o cinco da tarde e é o xoves. Un dos mozos achégase á recepción e revela o seu malestar: “Recibín dor no brazo e pedíronme unha radiografía”. A recepcionista dálle un papel e dille cunha agradable voz que hai que esperar a que apareza o seu número na pantalla.

Dei-dá pasa pola consulta anterior. Nel ven que ten, quen debe atender e que gravidade ten. Tras unhas preguntas, cando aparece o seu número na pantalla, o traumatólogo dille que o verá. “Canto tempo de espera hai?”, pregunta cunha man suxeita o brazo. “Toma tranquilo, tes moito tempo. Hoxe hai máis xente do normal”, respondeu.

Sae da consulta e entra noutra sala de espera. A habitación está chea de xente, a maioría delas coa cabeza inclinada. Aínda que moitos están sós, outros van cun amigo. “Unha persoa por paciente”, di un cartel. Con todo, hai algúns que foron con máis xente.

O mozo golpeado no brazo ten dor, pero ten boa cara. Ao redor ven caras de decepción da xente que leva moito tempo esperando. Marta, nome inventado, leva esperando tres horas. No seu traballo se desmaya e case perde o coñecemento. “Creo que estou a pór peor aquí esperando”, di a quen lle acompaña.

A sala de espera segue a lume de biqueira e aínda que a xente se move, parece que os números que aparecen na pantalla non cambian. De súpeto escóitase un son violento e cámbiase un número na pantalla. Cada vez que soa o son, a mirada da xente vai rapidamente á pantalla.

Nunha esquina da sala de espera hai unha persoa que queda durmida e noutra hai alguén que traballa constantemente co computador. Escucha o son da pantalla, colle o computador correndo e entra na consulta.

Decepción

Pasaron tres horas desde que entra un mozo con dor no seu brazo. Atenderon a moita xente que xa chegou antes, pero a orde depende da gravidade: “Estou desesperado”.

Na sala de espera ven caras cada vez máis duras. “Non podo máis, cando é a miña quenda?”, escóitase de cando en vez. Outros empezan a levantarse e estanse comendo as bolsas de patacas das máquinas que hai nela. Tamén hai xente que come bocadillos. Mentres tanto, os números da pantalla apenas cambian.

Pasaron unhas catro horas e media desde a entrada dos dous mozos. Ao seu lado hai outro mozo. Leva catro horas esperando. Toda a tarde estivo soa, pero a súa nai acaba de chegar: “Sei que non querías vir eu, pero si estás cun adulto igual fanche máis caso”.

O son volveuse a escoitar e os mozos entran na consulta. “Ola! Como estás? Síntoo porque estiveches esperando moito”, di o médico con voz suave. Agradece a súa paciencia: “Non é fácil esperar moito tempo cando estades mal. Ademais, se non é grave os adultos teñen prioridade”. Despois, comezan a falar de golpe e pronto lle manda a realizar unha radiografía. “Unha vez realizada a radiografía volver á consulta”, dille.

Pasaron uns quince minutos desde que saíu da consulta, se radiografió e volveu estar co médico. “Non esperaba que fose tan rápido”, di o mozo. “Para que os procesos non se alarguen todo facémolo de forma continua”, respondeu o médico. Para completar o brazo dálle todas as explicacións e envíao a casa.

O mozo móstrase contento e despexado. “Estiven moito tempo esperando, pero me prestaron boa atención. Gustoume moito como explica as cousas”, di á súa amiga. Collen as cousas e vanse a casa.