En España as cousas non se fan como en Borgen. Pablo Iglesias sábeo. Aitor Esteban tamén. Os rostros sombríos das dúas noites electorais teñen unha fácil explicación por un lixeiro martilleo na calculadora: Ao PSOE danlle números para formar goberno con Cidadáns e deixar de lado as dificultades dos pactos daneses. Isto mergullaría a Unidas Podemos e ao PNV noutra serie: Composto e sen noivo, starring Lina Morgan.

Explicar o do PSOE esixe algo menos convencional: Lles revenants, a inquietante serie francesa na que reaparecen os mortos. Porque os resultados do 28 de abril demostran que o PSOE volveu, que a traxedia grega do PASOK escorrentou as pantasmas que fixo ver a toda a socialdemocracia europea.

Pero, como ves cando ves a Lles revenants, non convén confiar demasiado, porque a vitoria de Sánchez ten o seu contexto e ten os seus patrocinadores oficiais. Contexto: votouse por medo á volta do fascismo, do mesmo xeito que cando no Estado francés foi elixido Macron contra Le Pen. Iso converteu en usuarios do PSOE a moitos votantes de esquerdas e votantes de esquerdas en Cataluña. Iso levou algún fragmento do M15 ás celebracións de Ferraz na mesma noite das eleccións. Patrocinadores: O Financial Times, The Economist, a Comisión Europea e o Banco Central Europeo, entre outros, apoiaron a Sánchez na última semana da campaña electoral. Non só algúns votantes de esquerdas, senón tamén grandes capitais viaxan co PSOE.

O contexto ou os patrocinadores van mandar formar goberno con quen? A decisión pódese tomar sen o rito das teleseries, despois de capitalizar as papeletas de dentro dun mes. Logo será a hora dos contos: Si comes un limón sen facer muecas hai un libro no catálogo da editorial Txalaparta, escrito polo catalán Sergi Pàmies. Cambiando o nome do cítrico, aquí case todo queda relatado.