En Arrasate houbo dificultades iniciais de acceso ao solo debido á escaseza de solo na zona. Con todo, ante a dificultade da compra, abríuselles unha nova oportunidade a través dalgúns dos seus clientes. “Algúns médicos que eran os nosos clientes propuxéronnos deixar unha pequena parcela no Hospital Aita Menni para pór alí o seminario. A Terra non é nosa, pero si o viveiro e a instalación”, explican os dous membros do proxecto. Os máis novos, grazas a unha subvención do programa, puideron investir e a cambio ofrecerán aos do hospital Aita Menni diversas formacións ao longo do ano. “Eles teñen un grupo de hortalizas, veñen todos os días a traballar e usan as nosas plantas”, din.

Os membros do proxecto explicaron que en Euskal Herria hai poucos viveiros ecolóxicos, como en Gipuzkoa Blasenea de Zarautz, que antes de iniciar o proxecto ían en busca de plantas, e Ekokudalatx están a facelo. Aranguren e Altuna fálannos da relación entre estes poucos seminarios. “No noso país a terra non ten ningún tipo de tratamento químico e as sementes tampouco. Doutra banda, os fitosanitarios son especiais: extractos, aceites ou bacterias, os chamados “residuos cero”, din. Coméntase que na medida do posible tamén se tenta utilizar variedades autóctonas de sementes, aínda que a produción legal de plantas require que estean rexistradas polas pegadas, polo que teñen dificultades.

Ecolóxico, como o convencional?

“Eu preguntaría á xente que está na horta: cando compras o produto, miras a orixe das plantas?”, lanzaron a pregunta. De feito, moitos horticultores que se dedican á ecoloxía observan que non se fixa na orixe das plantas, e consideran que non se dá moita importancia a que o que cultiva percorra moitos quilómetros. “De feito, o próximo tamén ten que ser tan importante como o que se dá a ser ecolóxico”, argumentan.

Ademais do traballo do seminario, os membros de Ekoudalatxe dedícanse á formación: escolas e ikastolas, concellos, universidade… “Traballamos sobre todo no inverno, cando a produción no seminario é moi baixa”, din.