Na chamada revolución verde, desde que o tractor apareceu por primeira vez como un fenómeno emerxente do desenvolvismo agrícola, a vida dos nosos pobos sufriu unha profunda transformación ligada aos cambios que o progreso lle impuxo. En primeiro lugar, chegaron as concentracións parcelarias e, ademais de transformar o que era unha agricultura de subsistencia nunha agricultura de mercado, promoveron o monocultivo, o desprazamento das sementes autóctonas e o desprezo polas prácticas de coñecemento dos campesiños herdeiros da observación e experimentación dos ciclos naturais terrestres que pisaban. A ineludible obrigación de utilizar combustibles fósiles, fertilizantes e biocidas sintéticos para dominar o solo agrario fíxose necesaria para poder vivir tranquilamente da práctica agraria. As persoas que non se adaptaron a estes cambios tiveron que buscar outra forma de subsistencia complementaria ou simplemente desapareceron.

Estas transformacións radicais no medio rural, ademais de romper a circularidad dos procesos agrícolas, xeraron unha total dependencia exterior dos novos propietarios de sementes, produtores e comercializadores de nitratos, fosfatos e pesticidas. Ao mesmo tempo, as persoas que traballan no medio rural ven obrigadas a adquirir unha maquinaria cada vez máis especializada e desproporcionada e ven inmersas nun endebedamento ao longo de toda a vida, evitando o paso a outros modelos adaptados ás capacidades territoriais. Cada vez necesítanse máis terras de cultivo para que unha unidade agraria sexa economicamente viable. Os agricultores que pasan ás formas de produción para a agricultura ecolóxica teñen dificultades para sobrevivir, entre outras cousas porque van en contra da tendencia á centralización e apropiación das terras, que son os modelos que reciben subvencións públicas.

Todos os gobernos, escravos do interese mercantilista, están a impulsar as mesmas políticas que profundan no desgusto que sacudida o espazo rural. Exemplos diso son, entre outros, os Tratados de Libre Comercio, a falta de regulación sobre o aumento do índice de prezos en orixe e en destino, que favorece os ingresos das grandes superficies comerciais; a falta de implicación na facilidade de acceso á terra das novas xeracións de agricultores e gandeiros; a normativa sufocante sobre os mercados locais de venda; a supresión de escasos servizos médicos e sistemas escolares...

Estas principais tendencias no control da alimentación mundial das transnacionales monopolicas xestionadas por fondos de investimento están a debilitar o dereito á alimentación para obter o máximo rendemento. Xunto á desaparición da ilusión por producir alimentos baratos para os traballadores, o esgotamento da fertilidade da terra é unha consecuencia directa e inquietante desta relación subordinada á mercantilización. Xunto á decadencia dun modelo que leva ao abismo agrícola e gandeiro, arraigado ao territorio, agora as empresas do oligopolio enerxético están a forzar o campo para expropiar un gran número de granxas agrícolas e montes comunais. O saqueo e o espolio son o novo nicho de negocio, capaz de reestruturar as relacións de mercado nun mundo que se enfronta á escaseza de fontes de enerxía que serviron para reproducirse.

Non faltan razóns para mobilizarse. E a ultradereita sempre está atenta ao que pode saír da rúa sen querer, porque non é pouco. Tenta entrar nas reivindicacións que fai a xente que vive ou sente no campo. A esta xente non lle interesa nada a agricultura, a gandaría, o equilibrio territorial e a conservación dos ecosistemas naturais e rurais. Esta zona é totalmente allea, é dicir, a zona rural, e outros tipos de zonas son moito máis próximas, pero iso é sidra da outra cuba.

A habilidade desta corrente capitalista para captar o apoio e o enfado dalgunhas protestas rueiras pode ser o síntoma do deixamento que están a sufrir estas reivindicacións no ámbito parlamentario, desde o progresismo até o conservadurismo máis obsoleto, incapaces de dar unha resposta alternativa desde a esquerda no marco político institucional establecido. Ante a inexistencia de recursos suficientes para distribuír entre os traballadores, a agresión do capital que está a desexar obter máis beneficios, a dereita quere tomar conciencia, en todas as súas formas, da radicalidad das respostas que cada vez están a exercer máis presión sobre os sectores das clases dependentes e que están a xurdir de maneira espontánea. A resposta institucional a estas demandas mostra como alternativas as mesmas solucións segundo a orde establecida, decoradas con pequenos cambios que non son determinantes para a transición radical. Ao mesmo tempo, no caso dalgúns axentes decisivos na loita do pasado, vese a imposibilidade de asumir as necesarias transformacións emancipadoras que sentan as bases do cambio de paradigma baseado na xestión universal do común.

Con todo, aínda existen algúns movementos que seguen enfrontándose á actual situación de precariedade. E non son poucos. Únense á Terra e enraizan a esperanza asociada aos fluxos da natureza. Defenden a supervivencia do territorio como alternativa transformadora.

Por tanto, hoxe non queremos máis que denunciar o arribismo biscaíño destes fascistas e nazi, porque sacoden a rúa co odio e queren apropiarse das lexítimas reivindicacións que están a facer algúns representantes dos pobos.

O pasado sábado celebrouse en Vitoria unha multitudinaria manifestación ao redor destas reivindicacións. Na rúa demostrouse de novo que é posible facer unha causa común, desde moitos ámbitos sociais e mesmo ideolóxicos, ante a ameaza de perder a propiedade da terra á que nos enfrontamos. O inimigo, poderoso e ben relacionado coas institucións, dinos "perroflautas", un termo que tamén utilizan eses fascistas e nazi. É curioso que a coincidencia, porque quizais, á fin e ao cabo, non sexan máis que os seus matóns.

Cando reivindicamos o respecto ao mundo rural e a non transformación do mesmo nun territorio de sacrificio, estamos convencidos de que o medio rural non debe atoparse nunha situación de inferioridade respecto ao mundo urbano. Que é necesario un medio rural ben conservado e un medio natural ben protexido. É patrimonio de todas as persoas, e o que a novo paradigma do capitalismo chamou "transición verde" non pode destruílo. Por iso, consideramos fundamental que estas reivindicacións sexan vinculantes e sexan consideradas como unha actividade estratéxica do sector primario e que se respecte realmente a contorna natural.

A reivindicación que se escoitou o sábado nas rúas de Vitoria foi "Así non", quedou claro. Pero houbo outro slogan que reflectía máis firmemente a oposición a esta persecución e derriba en beneficio das grandes empresas: "A enerxía capitalista nunca será sostible".

Queda claro, por tanto, cales son as reivindicacións e cales son os principios xerais que nos unen: respecto, coidado mutuo e transversalidade. Non están aí nin se esperan eses fascistas e nazis, que hai non moito tempo fixeron dos noiros e cunetas do noso medio rural un lugar de vergoña e deshonor.