Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a mesma. O refrán di que a néboa da choiva, antes de que se dese conta, empapaba as galiñas. Ao parecer, non son os únicos.

Agora non fai moito, mentres daba clases, mentres reflexionaba sobre unha expresión que ultimamente escoitei unha e outra vez, ocorréuseme preguntar aos alumnos sobre ela. Aínda que tiven a sospeita de cal sería a resposta, tiven unha pequena vacilación. Quizá a esperanza. Díxenlles: Credes que é mellor, quedaremos pola tarde ou quedamos pola tarde ? Ou che chamo despois de comer ou che chamo despois de comer? Os alumnos, como non podía ser doutra maneira, contestáronme que a segunda opción era mellor, sen ningunha dúbida.

Teño en mente que hai uns anos existía un anuncio, chamado “o método das loitas”, dirixido a aqueles que querían aprender eúscaro. Recordo que naquela época fixemos moitas bromas sobre a mensaxe do anuncio. Pola contra, entre a xente da nosa xeración, empezamos a ouvir o uso equivocado desa expresión, aínda que se ouvía pouco. Eu, na miña ignorancia, aceptaba esta expresión con bos ollos, supondo que era máis moderna. Desgraciadamente, en poucos anos parece que está completamente estendida, sen darnos conta de que o fixemos. Si é un constante orballo da nosa lingua de convivencia...

Como sempre, vénme á cabeza cales poden ser as variables máis representativas da asimilación natural de expresións estrañas e, ademais, si podemos facer algo. A influencia dos contidos que consumimos a través dos dispositivos? O impacto da globalización? As dúas? Seguramente haberá moitas máis variables implicadas.

Hoxe, desgraciadamente, creo que perdemos a loita con esta expresión. Atreveríame a dicir que si dirixise a alguén ao ouvir unha conversación entre os meus amigos, non se darían conta do moito que fago sobre os puercos. Sen dúbida, até me tocaría ouvir un gruñido, quizá con razón.

Quizais mañá, cando os alumnos me pregunten “recollemos cousas?” ao terminar a clase, tería que responder “si, algúns cada día”.

Ioritz González, profesor