O pasado 23 de abril, a muller traballadora da empresa Artiach, de 36 anos, faleceu nun accidente de tráfico en Zaratamo. Trátase do 21º accidente mortal rexistrado en Euskal Herria no que vai de ano. O sindicato LAB denunciou que "ao tratarse dun accidente de tráfico ocorrido mentres se dirixía ao seu domicilio desde o traballo, a Inspección de Traballo non abrirá ningunha investigación e esperamos que se xestione como un accidente normal de tráfico. Pero desde o sindicato LAB queremos deixar claro que os accidentes in itinere, por ser accidentes de traballo, son en gran medida controlables". Subliñaron que este accidente presenta unha serie de características: "O accidente tivo lugar ás 6:00 da madrugada, unha vez finalizado a quenda de noite. Ao finalizar a quenda de noite, fatígaa é un factor de risco importante. Existe este factor de risco relevante identificado na avaliación de riscos da empresa? Integrouse algunha medida preventiva para controlar isto? Ten a empresa un plan de mobilidade? A isto hai que unir que o traballador se atopaba en situación de contrato temporal".

Piden a Osalan e á Inspección que investigue os accidentes en tránsito: "Si a propia Administración non investiga os accidentes in itinere, as empresas tampouco van tomar medidas para controlalos. Por tanto, esiximos a Osalan que poña en marcha unha campaña de control de accidentes in itinere e integre os plans de mobilidade canto antes. Porque a integración destas medidas controlaría en gran medida o índice de accidentes in itinere".

Os accidentes en desprazamentos laborais teñen rostro de muller, xa que son os que teñen máis xornadas fraccionadas, o que obriga a realizar máis desprazamentos.

Tamén ocultan as enfermidades psicosociais do traballo

Nun comunicado conxunto, os sindicatos ESK e STEILAS afirman que o saco máis oculto entre as enfermidades laborais é o dos riscos psico-sociais: "Os riscos psicosociais seguen estando á sombra para as mutuas e os servizos de prevención. Ritmos de traballo excesivos, culturas empresariais tóxicas, mandos agresivos, tarefas e funcións excesivas...". Estes riscos son máis soportados polas mulleres, xa que "sofren máis que os homes a dobre presenza", a "preocupación constante" polos coidados que se acumulan nas súas dobres xornadas laborais ". Os sindicatos denuncian que aínda non se miden, analizan ou resolven as enfermidades psicolóxicas e psiquiátricas relacionadas cos riscos psicosociais: "A tensión, a ansiedade, a depresión e, en última instancia, os suicidios, seguen ocultándose polas mutuas e os servizos de prevención e, en consecuencia, trátanse coma se non tratar de enfermidades laborais e, por tanto, encóbrese a responsabilidade das empresas".

Miles de cancros por traballo, visualizados por ducias

Pola súa banda, o sindicato CCOO afirmou que o 90% das enfermidades laborais están ocultas en Euskadi. Son enfermidades non relacionadas cos músculos e os ósos as que non se declaran de forma laboral: cancros, trastornos mentais e patoloxías. A reportaxe que realizou Gessamí Forner nO Salto recolle que entre o 4% e o 12% dos cancros están relacionados coa exposición laboral.

Na reportaxe, o sindicato CCOO afirmou que a maioría dos cancros recoñecidos como enfermidades profesionais proveñen de sectores laborais masculinizados, como é o caso da industria. Pola contra, os cancros dos sectores laborais feminizados son os que máis se esconden, os que se lles nega a condición de enfermidade laboral, como os limpadores ou perruqueiros que teñen que entrar en contacto con produtos tóxicos.

Advirten de que a non identificación como enfermidade profesional ten un efecto grave: -Non se prevén. Por tanto, miles de traballadores van seguir enfermando".

COVID-19 é unha enfermidade profesional para traballadores sociosanitarios

ESK e STEILAS publicaron conxuntamente o citado documento no que afirman que o recoñecemento da COVID-19 como saúde laboral no ámbito dos sociosanitarios "non foi pacífico". Segundo os datos facilitados por CCOO, o Departamento de Saúde recoñece que entre 2020-2021 no Estado español contaxiáronse 180.000 persoas con COVID-19, das cales só 26.000 foron tratadas como enfermidade profesional. E o recoñecemento como enfermidade profesional implica unha compensación proporcional.