Non necesitaba moito para lanzar o chupín, pero a verdade é que fixo o que hai que facer e máis. A dereita española ha lanzado unha ameaza real para decembro. O Partido Popular ha repartido bastantes labazadas nun e outro, máis do que dicían as enquisas. Os feudos máis socialistas convertéronse en populares, como o Goberno de Estremadura, e o Concello de Sevilla, Cádiz, que se impuxo como nunca en sete do oito capitais andaluzas, A Rioxa, o Goberno e o Concello da Comunidade Valenciana, Aragón, as Baleares... e a capital e a Comunidade, a máis prezada fortificación, coas candidaturas que non tomamos en serio de lonxe, é un goberno absolutamente azul. Si, os máximos do teatro de política institucional esmagaron a todos os candidatos de esquerdas, e non necesitarán de ninguén para facer o que queiran, polo menos no próximos catro anos.

En Madrid hai outra filosofía de vida. Isto é un atrezo mundial ambientado pola cultura libre da cervexa e a liberdade sen problemas de ex parellas, unha demanda internacional. Madrid é España e España é Madrid, e si non está de acordo co Goberno de España que elixen os cidadáns de 17 comunidades autónomas, o presidente desa comunidade vai facer a oposición. É dicir, reivindicar a “liberdade” e esmagar o comunismo tardío e barato. A comunidade rebelde, iso mesmo. Escoitaba a alguén nunha radiotertulia española: Díaz Ayuso, sendo Dulcinea de Toboso para a mirada duns e Aldonza Lorenzo para outros. O asunto circunscríbese a Quixote ou Santxo, quen es ti.

Metemos nos barros e non metémonos/metémosnos en nós, pero o que non tentou entrar e ao final foi o Goberno de España. Hai tempo que o PSOE iniciou a campaña, foi semana a semana anunciando bonos de Interrail, entradas de cine, etc., pero serviu para pouco, evidentemente. Diaz Ayuso adiantoulle aínda máis á dereita do que cría, e en casa, máis que dirixirlle a quen podían votar, centrou a campaña en todo o Estado español. “ETA, impostos e okupas” son o seu tres liñas. E co terror da violencia, claro cales eran as intencións: conseguir a maioría absoluta. E que curioso é que a EH Bildu sorpréndalles unha e outra vez, porque os cidadáns dun non elixen a outros candidatos. Fíxese, os peperos vascos tamén están fartos de facer política con ETA... si non ouvimos a Mikel Lezama, o candidato de Gipuzkoa, ou a Maroto, ou a Sémper, que volveu agora, quen sabe, quizá cambiou “a disposición a falar con xente de todos os partidos e cores”.

Pero os líderes dos peperos políticos guipuscoanos non servirían moito dólar no Western das políticas interinstitucionales. E de Núñez Feijóo, polo momento, non moito. Agora taxarase que tirou o chupín nos próximos meses. Sería mellor que o protexese ben porque o Quixote podería tentar explicalo. Vimos o que fixo Dulcinea de Madrid con Pablo Casado e outros. Agora todos xuntos celebraron o domingo, pero a ver quen sobrevive e a que prezo.