Economistas neoclásicos equipararon economía e mercado. Tiñan claro que era de vital importancia definir onde empeza e termina a economía, que é o valor económico, cal é o ámbito das políticas económicas e cales son os suxeitos económicos. Pasaron décadas desde que a economía feminista puxese patas para arriba esa visión limitada, pondo en evidencia a fraude e os obxectivos que hai detrás. Pero, bo, a economía neoclásica segue sendo hexemónica, e respectando a dogma, a economía ten que retroceder dúas ou tres meses para poder dicir que hai crises. Por tanto, non estamos en crise, polo menos durante meses consecutivos de crecemento económico negativo.

Pero calquera estudo económico que supere o mercado mostra a dimensión da crise que vivimos. Si hai crise, porque o risco da pobreza aumenta de forma desmesurada, porque non se asegura que todo o que necesita teña unha atención digna, porque temos na sociedade un valor e un lugar en función do que consumimos, porque estamos obrigados a dar unha gran importancia ao poder adquisitivo, conscientes de que consumir cada vez máis nos fai máis dependentes...

Nun momento no que se nos di que a crise se medirá e analizará de acordo cos parámetros tradicionais, pode ser o momento axeitado para levar o discurso económico en contra da centralidade e a superioridade do mercado á metade do debate político.Coa lema “Vidas ao centro” para vestirse de propostas e estratexias. E por que non, para perder o medo ao discurso do abismo, como fixeron os traballadores de Mercedes.