En canto ao primeiro choque, as forzas do chavismo actúan unidas contra o imperio e contra as forzas dereitistas que aplauden a intervención exterior (máis que a dereita sería máis axeitado nomear á ultradereita; hai que sinalar que hai sectores da dereita que non apoian a intervención exterior). A pesar das distintas lecturas dos axentes de esquerda sobre o desenvolvemento do proceso (desde o goberno até a pluralidade institucional), a pesar das evidentes diferenzas ideolóxicas, e a pesar de que as acusacións de corrupción e clientelismo están moi presentes contra algúns cargos gobernamentais e institucionais, os chavistas son conscientes da importancia da unidade e actúan de forma moderada. Porque se di e faise o que se di e faise, pero tratando de limitar o debate no ámbito público. Algúns cargos gobernamentais e institucionais, así como membros do PSUV, son obxecto de críticas e denuncias (non tanto ao presidente Maduro, que conta cun apoio moi amplo entre os chavistas), pero coa cautela de non usar aos inimigos de clase para o seu propio beneficio. Os diferentes sectores e axentes do chavismo saben que hai que manter o goberno para salvar o proceso. A continuidade do Goberno chavista é fundamental para poder avanzar na construción do socialismo e para que os axentes revolucionarios sigan traballando sen recibir a represión do Estado. En gran medida, pódese dicir que é un ataque externo violento o que mantén nestes momentos a unidade do chavismo. Tamén se pode dicir que é Maduro o que mantén unido ao chavismo.

É dicir, ese segundo choque, que se produce dentro do chavismo, é tamén unha auténtica loita de clases, con revolucionarios que queren construír sociedade socialista ao carón e reformistas e burgueses ao outro. Xa nos primeiros anos do presidente Chávez empezouse a falar da boliburgesis: os pseudochavistas incrustados no propio goberno e no aparello de Estado. Estes burócratas, vestidos cun discurso chavista na boca e un franela (camiseta) vermella, aproveitan as súas posicións de poder para sacar beneficios persoais, sen crer no proxecto bolivariano e na transformación do sistema. É máis, asústalles a transformación do sistema, porque perderían a súa posición de privilexio. Tal e como sucedeu noutros procesos transformadores, ante o incesante auxe do chavismo, as ambicións e oportunistas que se incorporaron ao proxecto ocupan cargos en infraestruturas gobernamentais, a nivel do Estado, en departamentos, en alcaldías e noutros moitos centros administrativos. Algúns deles traballaron nos centros de poder para facer os seus negocios, utilizando a súa influencia, e formaron unha nova burguesía. Mesturados con eles, tamén hai ex-militantes do movemento sociopolítico que senten cómodos na xestión do poder, actuando desde un pragmatismo mal entendido cunha actitude conservadora, converténdose nun obstáculo para a radicalización do proceso. Estes sectores e comportamentos debilitan o desenvolvemento do proceso, así como o traballo honesto e perseverante de moitos outros militantes revolucionarios en cargos políticos e administrativos. Aínda que estiveron presentes desde o inicio do chavismo, coa desaparición física da figura de Chávez e a difícil situación dos últimos anos, reforzáronse as posicións desviadoras e reformistas dentro do goberno. De feito, o contexto ao que se enfronta Maduro foi realmente difícil. O presidente viuse obrigado a facer fronte á desesperación emocional ligada á desaparición de Chávez, á grave crise económica, aos ataques e guarimbas da dereita fascista, aos intentos de atentado, á distorsión mediática e a todo tipo de ataques imperialistas. Ademais, por razóns de seguridade, a súa mobilidade en Venezuela estivo restrinxida nos últimos tempos. A frase "desde que chegou non lle deixaron descansar; déronlla duro"), en boca dos militantes chavistas, recoñece o difícil papel de Maduro e o mérito de seguir adiante, así como o amplo apego a Maduro entre os críticos.

Desde algúns sectores gobernamentais visualízase que as empresas privadas son máis eficientes e, nun momento no que o aumento da produción é prioritario, apóstase por abrir o camiño ás empresas privadas, devolvendo terreos recuperados de mans privadas, facilitando o financiamento ou facilitando a xestión dalgúns negocios como a importación de produtos externos. A mala experiencia con algunhas empresas adquiridas polo Estado facilita a adopción destas medidas. Unha parte importante destas conciencias aos capitalistas vai parar a mans da boliburgia. Deste xeito, estes sectores sasichavales poderosos, moitos mesmo vinculados ás Forzas Armadas, que están integrados no propio goberno, están a dar pasos atrás na socialización da economía, devolvendo á burguesía os distintos ámbitos económicos que foron subtraídos á burguesía.

Neste contexto sitúase o novo concepto utilizado polo Ministro de Agricultura e Terra, Wilmar Castro Sotelo, que inclúe a mesma contradición: “burguesía revolucionaria”, unha burguesía disposta a aumentar a produción interna. Ante a situación de precariedade na obtención de todo tipo de produtos e servizos, o aumento da produción a través das empresas capitalistas e da importación de produtos non producidos en Venezuela contribuiría a paliar o problema do abastecemento, polo menos si xestiónase ben desde o Goberno, de forma planificada, controlando os prezos de venda e enfocada a responder as necesidades do país, algo que en realidade se percibe moi difícil na actual Venezuela. Desde este punto de vista, non axudaría á radicalización do proceso, pero, neste contexto de agresión, contribuiría á protección do proceso, dando alento ao goberno e aliviando a difícil situación de amplos sectores populares modestos. Nesta fase de resistencia, o uso dos instrumentos capitalistas podía entenderse como unha concesión, coa intención de sobrevivir o proceso. Un paso atrás para dar dous pasos adiante. Con todo, existe unha marxe para denominar "revolucionaria" a unha burguesía que traballa na lóxica capitalista de aumentar a taxa de ganancia e recadar capital, que foi tomada por moitos venezolanos revolucionarios cunha soa burla.

Os sectores burgueses dentro do Goberno tratan tamén de debilitar a estrutura comunal, xa que traballan de forma colectiva para cultivar terras, transformar e distribuír alimentos ou para ofrecer algúns servizos como o recheo e distribución de bombonas de gas. E é que demostran que outro modelo é posible, reivindicando de forma práctica o camiño marcado por Chávez. A intención, por tanto, é obstaculizar a eficiencia e a difusión dos comúns, aínda que non poidan ser recoñecidos publicamente. É un paradoxo real. Mentres se recibe apoio material e ideolóxico dalgúns ministerios do Goberno, desde outros ministerios e instancias exércese unha actitude contraria aos comúns, facendo pública a loita silenciosa dos intereses e aspiracións contrapostas dentro do Goberno.

Ante isto, os principais retos dos sectores chavistas organizados nos comúns son a coordinación, o traballo en común e o acceso a máis sectores para ter cada vez maior presenza e poder na sociedade venezolana. Desta maneira, xunto a outros axentes e sectores máis conscientes, poderán facer fronte á influencia da burguesía tradicional e a boliburgesis no goberno. Só así se paralizará a marcha gradual do proxecto de chavismo e radicalizarase o proceso. Para iso, están a tentar crear unha estrutura de comúns a nivel nacional, para pasar de experiencias e loitas illadas a un proxecto xeral, que complete a estrutura do Estado comunal representada por Chávez.