Un dos irmáns Veiga chegou á sección Horizontes latinos para presentar a película A rifa. O cineasta peruano retrata a diáspora que foi ao estranxeiro, encarnada nunha familia que vive en Montreal en 1991. Un mozo de 18 anos decide abandonar Perú e irse a vivir co seu pai debido á situación política que vive no seu país, pero o mundo do seu pai non é o que esperaba. A película fala das relacións entre as adaptacións e os choques culturais, o norte e o sur, así como da ignorancia dos denominados primordiais respecto doutros países. O guión ten unha dirección interesante, aínda que a estoicidad dos personaxes ás veces pode sacarnos da película. Relátase á marxe do cadro a situación do Perú da época, nunha alusión a Sendero Luminoso. Unhas poucas imaxes de arquivo final retratan o que dalgunha maneira está presente na película, máis aló do que a cámara grava.

Ligado a esta última idea, a sala quedou sorprendida hoxe pola primeira película de Loïc Legrand que vimos no Zinemira. O director, nacido en Bordeus, levou a cabo o proxecto documental en Iparralde dentro dunha idea: Xuntar a 5 cineastas e propor que fagan unha curtametraxe. Legrand tamén lles impuxo outra dogma, pedíndolles que se baseen na lenda do Tres Uhaines. A lenda conta como unha vez un pescador recibiu tres ondas en vinganza por orde dunha bruxa e derrotou ás dúas primeiras. Pero ao chegar o terceiro, colleu o arpón e arroxouno ao corazón da onda, salvándose así do destino dun naufraxio. Ao volver a casa, atopou morta á súa muller cun arpón no corazón. Partindo da lenda 5 mozas escribirán e producirán a película, co asesoramento de varios cineastas. Neste proceso exporanse diversos debates relacionados co papel das mulleres, a tradición e a cultura vasca. A película esperta o interese nun lugar diferente ao habitual, na traxectoria da creación. A proposta de crear en colectivo non é fácil de levar a cabo, e no documental tamén aparecen momentos difíciles de tomar decisións. Con todo, botei de menos que, unha vez posto nese proceso, móllese máis. O desexo de demostrar a democratización do cine parece que devorou o seu contido nalgúns momentos, sen que os seus riscos cheguen ao seu fin.

Por outra banda, As boas intencións é unha película arxentina que tomou en serio os perigos da película. Ópera prima de Ana García Blaya, baseada en Buenos Aires na década dos 90. O director narra a vida de tres nenos con pais separados, tomando como protagonista á súa irmá maior, de 10 anos de idade. Cando a nai decide moverse a Paraguai, as dúbidas xorden á filla maior, que quere quedar co seu pai. Con todo, o pai non cumpre coas características que esixe o coidado dalgúns nenos. A primeira película do arxentino inspírase na súa autobiografía, xa que no seu traballo de ficción intercala imaxes de arquivo moi diferentes. O recurso, ademais de funcionar esteticamente moi ben, dá un gran peso á historia con realismo pincelado. García converte o arquivo nun dispositivo, unha potencia que engade sentido á película. Neste guión, que investiga á familia, xóganse personaxes que coinciden bastante coa psicanálise na reflexión sobre os pais e a infancia. Nas vivencias narradas desde o papel de nenos e adultos, non hai sentenza, senón reflexión. A obra, realizada en homenaxe a este importante momento vivido na infancia, é unha ponte directa co público e o mundo exterior; o arquivo non se puxo ao azar. Esta película, que se pode ver na sección Novos Directores, supera as expectativas da sección.