Aínda que as loitas obreiras solidarias conseguiron cumprir algunhas das súas reivindicacións, hoxe en día atopámonos cun Capital que, con outra pel pero coa mesma violencia, segue absorbendo o sangue de miles de traballadores e traballadoras. Aquí, en Euskal Herria, nos últimos meses estamos a ver a traballadores de varias empresas e, sobre todo, de Tubacex, que están en folga desde fai máis de dous meses. Na Marxe Esquerda celebráronse manifestacións en contra da desindustrialización da zona. A taxa de paro xuvenil sitúase en torno ao 50%. As entidades bancarias continúan traballando na destrución de emprego a través da banca. Mentres tanto, deixamos ás multinacionais devorar ás nosas empresas máis exitosas, como Euskaltel, que se creou e mantido con diñeiro público.

Neste contexto resulta vergoñoso escoitar ao presidente da patronal, Iñaki Garciñuno Cebek, que “a presión sindical ha provocado incrementos salariais” e que agora “van en contra do emprego”. Sobre eles non di nada, xa que, como son conselleiros de empresa do Ibex35, gañan millóns de euros en soldos, dietas e bonos.

A loita de clases non é un concepto anticuado, como algúns creen. Está vivo entre nós e xera paro, deslocalizacións, precariedade e exclusión social. Trátase da mesma loita de clases que causou a morte de traballadores en 1886 en Estados Unidos, 1931 en Ategorrieta e 1976 en Vitoria-Gasteiz. Ou o que provocou que centos de traballadores morran por amianto. Son as consecuencias do sistema capitalista, da loita de clases! Hoxe, como onte.