Nos primeiros días de outubro de 2017, o pobo catalán levou a cabo o proceso que puxo en marcha para decidir o seu destino. Abríronse as portas a un futuro imprevisible. A vida vivíase cada minuto e cada segundo, e desde a base pensábase que había posibilidades reais de construír algo novo. A represión exercida polo Estado español, e a falta de capacidade da elite política local, arruinaron todos estes propósitos e oportunidades.

Manter un proceso político desta natureza ao longo do tempo, é dicir, manter as rúas en pé, é moi difícil. E un ano e varios meses máis tarde ven claramente estas dificultades. Nos primeiros días de outubro de 2017, calquera persoa que estivese en Barcelona podía sentir unha atmosfera especial. Podía captar unha mestura moi especial entre a ilusión e o sentimento de facer historia. Hoxe en día, esta forza que se expresou de forma tan violenta está a desaparecer e, por tanto, o proceso está a apagarse. A pesar das marchas longas que congregan a miles de manifestantes, a presenza de actos máis radicais que poden provocar un punto de tensión ou actuar como unha exhibición de forza é cada vez máis baixa.

O 12 de febreiro, por exemplo, mentres todos os medios de comunicación atopábanse inmersos no xuízo que acababa de comezar, ante a Fiscalía do Tribunal Superior de Xustiza de Cataluña, comezou como protesta e levou a cabo unha acción que terminou como muralla popular. Exemplo de desobediencia civil. Como sucedeu noutros moitos casos, decenas de cidadáns (uns 120 quizá) declararon neste caso que a loita aínda non terminara. O desexo de seguir a lóxica da resistencia víase claramente nos seus ollos. Había persoas de todas as idades, incluíndo familias enteiras. Con gran calma e coraxe, esperaban a chegada dos Mossos. Entre eles atopábanse algúns dos pesos máis fortes da Cup, como o Carles rise, que foi devastado. Os Mossos d 'Esquadra subleváronos un a un e, nalgúns casos, con violencia. Alén do valo policial atopábanse decenas de persoas que se detiveron para protexerlles e que, sobre todo, saían das murallas. Tras o seu traslado a Rie, púxose fin á acción.

Foi un momento de intenso contraste. Como dixen, non se recolleron un número moi grande de persoas. Pero, a pesar da pequena cantidade, notábase nel unha gran paixón pola loita. Por outra banda, bastaba con saír uns segundos do espazo no que se levantou o muro para ver que a auga era un fenómeno cun alto grao de irrealidad. Mentres os Mossos sacaban “martires” sen apenas parar, nas cafetarías, bares, tendas e rúas da zona podíase vivir a atmosfera cotiá, sen ningún tipo de axitación, adornada con ese frío ir de persoas que se pode ver nas cidades.

A activación das rúas é necesaria para activar o proceso. A liberdade e un novo marco para construír un novo modelo socio-económico non caen do ceo. Necesítase un traballo diario e continuo. O que hai que facer paso a paso, pero sen pausa. Si non se reforza a parte radical a favor da independencia e esta non ten a posibilidade de actuar como unha “ameaza” crible, o proceso apagarase. E si o proceso apágase, pérdese unha oportunidade única para construír un novo futuro.

Este artigo foi publicado por Baleik e trouxémolo grazas á licenza Creative Commons.