Cantaban os irmáns Sarasua, cando o chorro dos paxaros se sollaba aos famosos, co fin de facer referencia á vulnerable situación que vivía a transmisión da cultura vasca cara ao ano 2000. Pero desde entón avanzamos algo.

Algúns sinalan que o avance principal foi a ampliación do modelo D. Pero iso tivo algúns danos colaterais. Por exemplo, a maioría dos alumnos ven o eúscaro como unha materia máis e así o uso natural do eúscaro non se corresponde co seu coñecemento. Ademais, a academización da lingua non coincidiu cos cambios ideolóxicos e culturais ocorridos nas xeracións novas. Por iso, a euskera mostra unha imaxe obsoleta para moitos.

Pero, bo, o modelo D trouxo moitas cousas boas ao eúscaro. Por exemplo, a xente que vén de zonas non vascófonas recibiu a nosa lingua e iso é moito. Por outra banda, garantir un mínimo de coñecementos nos centros xera esperanza. Pois a vida dá moitas voltas e un sabe onde levaranos. Neste sentido, é certamente importante que o eúscaro ocupe un lugar na nosa vida e a educación, polo menos, iso é o que ofrece.

É certo que quizá a euskaldunización da educación non cumpra todas as expectativas respecto dun tempo, pero poucos cuestionarán que haxa un gran avance. Por tanto, imos seguir mantendo e incidindo paso a paso para que o día de mañá Jon Sarasua cante novas cancións.

Sabin Abarrategui Sarrionandia, alumno