Gustaríame responder a algunhas declaracións de Juan Carlos moedeiro. Escoiteino nun programa de televisión, falando da derrota de Podemos nas eleccións.

Moedeiro, como unha boa esquerda colonialista española, está totalmente perdido. Aínda non entende o Estado imperialista/colonialista no que vive e asume de forma lixeira a opresión que o Estado español exerce sobre as nacións dependentes. No citado programa de televisión fixo un comentario que me pareceu tan insensato como falso, e quero trasladalo a esta reflexión, literalmente:

“Ouvín a Otegi sobre plurinacionalidad, a Bildu tamén, sobre ese concepto que puxo en marcha Podemos, pero agora parece que Podemos deixouno de lado, e recuperárono outras forzas políticas, e saíulles ben. Hanse podemizado… Estaba a escoitar rádioa e preguntábame: quen é, a quen pertence Podemos ese discurso? Non coñezo a voz, será Roberto Iriarte? E ao final deime conta de que era Arnaldo Otegi. Otegi, facendo o discurso de Podemos, exactamente o mesmo, frase por frase. Entón, que está a pasar? Que non falou de nacionalidade nin de identidade, e moito menos de armas, de ETA ou de independencia. Fixeron un discurso moi podemista”.

Máis tarde , nunha mensaxe de Twitter, Moedeiro repite: “A esquerda abertzale vasca e galega hanse podemizado. Hoxe en día o discurso de Bildu e BNG non ten ningunha diferenza co discurso que antes criticaron”.

Unha das características da vaidade imperial dos colonizadores é a crenza de que eles son os únicos que crean pensamento e ideas. Pensan que os pobos sometidos á súa política imperial non teñen capacidade de pensar, e que imitan, copian e seguen o que din os colonizadores españois coma se fosen cegos. Este racismo cognitivo (o racismo epistémico) non só afecto ás dereitas imperial e españolista, senón que tamén están presentes as esquerdas imperiais do réxime. Con todo, a maior perversidad do pensamento colonial consiste na extracción das ideas dos demais, reciclando os contidos e presentándoos como propios. A plurinacionalidad non foi inventada por Podemos, senón que é un concepto creado e utilizado hai tempo polos pobos indíxenas de América para criticar o concepto de estado-nación. Así pois, dicir que “é o concepto que Podemos puxo en marcha” é un acto de apropiación e deformación, é dicir, de extracción.

Este concepto de plurinacionalidad creado polos pobos orixinarios de América Latina ten dous principios decisivos para a convivencia das nacións que se atopan no mesmo estado: a autodeterminación e a soberanía dos pobos. Podemos cambia o contido ao concepto e convérteo noutro: “multiculturalidad liberal”. Como a multiculturalidad é hoxe un concepto anglo-americano liberal de mala reputación, Podemos preferiu utilizar o concepto de plurinacionalidad, ocultando así a súa visión multicultural, liberal e burguesa. O pluriculturalismo liberal ten un coñecemento superficial das identidades e culturas dos pobos que sofren a opresión nacional, toma as súas reivindicacións de forma rápida e, o que é máis grave, non lles recoñece o dereito a decidir o seu futuro con soberanía, deixando ao carón o réxime do 78. É dicir, o pluriculturalismo liberal recoñece as identidades das nacións sen estado, pero a condición de que non se poña en cuestión quen manda. E mentres os pobos non poidan decidir o seu futuro con soberanía, é imposible a convivencia plurinacional no Estado español. A multiculturalidad liberal de Podemos recoñece a pluralidade das identidades nacionais do Estado, pero de forma somera, sen recoñecer a soberanía dos pobos e o dereito á autodeterminación e deixando o poder en mans de Madrid. Esta foi a derrota de Podemos.

Moedeiro non entende a derrota. Nas eleccións de 2015 e 2016, Podemos converteuse na primeira forza política de Euskadi e das Comunidades Autónomas de Cataluña e a segunda de Galicia. Con todo, hoxe en día pasou a ser unha forza política sen valor nestas tres nacións sen Estado. E esta derrota pilloulles por sorpresa. É evidente o erro que cometeron. A actuación de Podemos non responde ao principio de plurinacionalidad que tantas veces se proclamou, dando prioridade aos intereses partidistas de Madrid, obviando as necesidades das nacións sen soberanía. Despois da vergoñosa postura de Podemos ante o referendo en Cataluña, que se sitúa a favor do Estado imperialista español e en contra da desobediencia civil, perderon a credibilidade dos votantes das nacións que queren ser soberanas, porque até entón os electores creran que Podemos recoñecía o dereito de autodeterminación dos pobos. J. O gran C. A cegueira españolista e colonialista de moedeiro, con todo, non lle permite ver que si no Congreso dos Deputados houbo máis de 70 delegados, estes lográronse grazas aos resultados electorais obtidos en nacións sen estado. Ao mesmo tempo, non ve que o fracaso tamén é consecuencia de colaborar co centralismo español, ou de abandonar o xuramento de modificar o ordenamento territorial vixente do réxime, ou de haber infravalorado as reivindicacións das nacións sen estado. “Si, pódese ” e despois “Non, non se pode”; “Si, podemos” e despois “Non, non, non podemos”. Os representantes elixidos para Galicia, Cataluña e o País Vasco Sur convertéronse nun mero recurso de poder de Pablo Iglesias, votando sempre de forma centralista, cumprindo cos intereses e consígnalas da esquerda españolista de Madrid.

Dicir que BNG, EH Bildu e Otegi hanse “Podemizado”, ademais de perder a vergoña, é vivir nun mundo máis tardío. Segundo o manual de historia que manexa moedeiro, Arnaldo Otegi aprendeu plurinacionalismo da coalición Elkarrekin Podemos. De verdade? Cre vostede de verdade que Arnaldo Otegi necesitaba Podemos para coñecer o concepto de plurinacionalidad e a realidade das múltiples nacións do Estado? O argumento de Moedeiro é verdadeiramente patético. Este paternalismo colonialista e vergoñoso de moedeiro é unha falta de respecto. As forzas políticas de esquerdas e soberanistas das nacións que proclaman a soberanía recoñeceron fai máis dun século que o Estado español está composto por un gran número de nacións. Dicir que Podemos foi o impulsor desta idea e que as esquerdas que están a favor da soberanía están a copiar esa idea, deixa claro que os de Podemos non entenden nada da historia do Estado español e que se mesturan á mantenta; e que seguen uns relatos españolistas cheos de orgullo e que cren que ninguén fóra de Madrid é capaz de pensar en por si.Como máximo, e para ser máis exactos, as cousas sucederon ao revés: os nacionalismos de esquerda non se decantaron por Podemos (non se han “podemizado”), foi Podemos o que se inclinou por BNG e EH Bildu, aceptando dunha vez por todas a plurinacionalidad (como xa o fixeron os nacionalismos periféricos). É dicir, Podemos aprendeu esta idea aos nacionalismos periféricos, pero Moedeiro presenta o mundo máis ou menos arrogante e quérenos confundir dicindo que esa idea é deles orixinalmente.

Como moedeiro non entende nada do concepto de soberanía, toma as súas esixencias de forma rápida e restrínxeas, coma se só tratar de esixencias que se sosteñen ao redor da identidade. Por iso, Moedeiro, co orgullo imperial que caracteriza, di que na campaña electoral as forzas nacionalistas de esquerda non falaron de identidade nacional ou de nacionalismo. Durante a campaña electoral escoitou a BNG e EH Bildu falando sobre os problemas territoriais de Galicia ou Hego Euskal Herria, os problemas sociais, económicos, ecolóxicos e patriarcais. E pensou, con orgullo e ridículo, que estas dúas forzas políticas estaban a imitar o discurso de Podemos, que non falaba de identidade nin de nacionalismo. Moedeiro non entende que a esixencia da soberanía sexa multidisciplinar.

A soberanía tamén inclúe a autodeterminación, por suposto, para poder decidir sobre a situación política, económica, social, ecolóxica, cultural, lingüística, territorial, etc. dun pobo. As reivindicacións destes soberanismos de esquerda tiveron en conta a dimensión social e a dimensión nacional. É un vínculo que vén de lonxe e é moi común entre nacións que non son independentes. Cando a esquerda soberanista fala dos problemas sociais dos seus pobos, ao mesmo tempo fala dos problemas nacionais, e viceversa, cando fala dos problemas nacionais, fala dos problemas sociais. Estas dúas realidades non se poden separar: o nacional como un tema identitario e o social como algo afastado, como un tema ligado exclusivamente á clase. Nas situacións de opresión nacional, con todo, os conflitos de clase atraen as reivindicacións sociais, que están ligadas ás demandas nacionais e ás esixencias identitarias. É imposible distinguir. Pero Moedeiro non entende estas cousas, porque ten a mirada posta nos intereses españolistas que pensan desde Madrid. Por iso, cando na campaña electoral a organización soberanista ouviu falar dos problemas sociais e económicos de cada nación desde un punto de vista de esquerda, pensou que non se referían ao nacionalismo ou á identidade, e por iso pensou que Arnaldo Otegi e Ana Ponton se “podemizaron”. Pero Moedeiro non se dá conta de que o crecemento destas forzas foi illado de Podemos.

Moedeiro é un bo exemplo de como é o nacionalismo españolista. O seu principal característica é que as forzas que reclaman os intereses das nacións non soberanas chámanse “nacionalistas”, mentres que é cego á vista do seu nacionalismo. Fala coma se non fose nacionalista. O nacionalismo españolista pénsase a si mesmo coma se non fose nacionalista, coma se fose un ser neutral e universal, coma se pensase máis aló dun lugar concreto. Esa universalidade imperial é moi colonial, e por iso Moedeiro cre que pensar como Podemos é pensar sen reivindicar a identidade nacional ou o nacionalismo (e centrarse só nas esixencias sociais de clase). Moedeiro non se dá conta de que toda a lóxica e a creación de Podemos está enraizada no nacionalismo español e non ten en conta as dinámicas das nacións sen soberanía. Por iso o seu proxecto esgotouse. Péchase o ciclo de Elkarrekin Podemos.

O que hai detrás do comentario colonialista de EH Bildu e BNG por parte de moedeiro é que o ciclo de Podemos pechouse e a forza política meteuse nunha última crise. A derrota sufrida o 12 de xullo é a crónica dunha das mortes que se anunciaron. Moedeiro non consegue comprender o que lles pasou. Como o orgullo non lle permite aceptar os seus erros, di que o éxito das forzas soberanistas de esquerda é o roubo do discurso de Podemos. Este home, o mesmo nacionalista españolista e chauvinista, non se dá conta de que o éxito destas forzas nas últimas eleccións é froito de saber articular a esixencia da soberanía nacional, dos problemas sociais locais. Podemos envelleceu en moi poucos anos. Un cambio radical de rumbo: pasou de ser un partido de nova política a unha repetición da vella política; de ser un partido de encontro, de sectarismo; de ser un partido anti-caste, de estar ao servizo das elites; de ser un partido que tiña que romper co réxime do 78, de ser un partido do réxime; de ser un partido que garantía a plurinacionalidad, de ser un partido do españolismo imperialista. Do mesmo xeito que co golpe recibido en Galicia e País Vasco Sur, estáselles achegando un bulebule a nivel estatal, e o máis preocupante é que non se dan conta. Queda pouco tempo e compórtanse coma se non soubéseno. Cando caen a cero a nivel estatal, como en Galicia, sospeito que se van a culpar a outros por roubar o discurso de Podemos. Cando iso ocorra, o meu mellor desexo será “estar arriba”.