Os músicos de Anne Lukin (Pamplona, 2001) e Ma (Bilbao, 2002) coñecéronse hai dous anos e desde entón fóronse facendo amigos. Acaban de publicar a canción Afacerme. "Non estamos mal entre os artistas, pero ser amigos é sal", dixo Maren.

Por que decidistes colaborar?

ANNE LUKIN: Porque somos amigos. Cada vez que nos viamos sempre era o momento de descargar e compartir cousas boas e malas. Á fin e ao cabo, sentía que dentro desta tolemia había alguén ao meu lado.

MA: Cada vez que nos viamos queixabámonos da nosa profesión, saíunos moi natural facer unha canción. Queriamos falar da sorte que tivemos e do enfado que sentimos.

A través da canción criticades a industria musical. Hai sitio para tecer redes?

MA: Normalmente non. A diferenza doutras ocasións, non sentimos entre nós sensación de competencia nin necesidade. Ás veces non somos os que creamos artistas, pero atopámonos con picos de choque. Non estamos mal entre os artistas, pero ser amigos é sal.

LUKIN: É difícil. Ao principio non era desconfiada, pero co tempo xerei desconfianza. Ás veces parece que es un amigo, pero logo non. Entón, atopar un amigo na industria musical é un descanso.

Oponse a iso na canción?

LUKIN: Si, porque non nos gusta. Por iso opómonos a todo o sistema. Prefiro traballar moito máis con Maren que traballar peor. En xeral, tento crear ese tipo de ambientes de traballo. Con todo, tamén atopamos ambientes malos.

MA: Cando unha persoa tivo unha idea pódome alegrar por ela, non teño por que pensarlle por que mal non me empeorou a min.

A que non queren afacerse?

MA: Nin bo nin malo. En tempos de concertos parece que estás no “mellor” momento, e ben, pero mañá pode terminar. Ademais, termina.

LUKIN: Sentía que estaba nunha dicotomía, é dicir, quéixome, pero á vez teño moita sorte. Até que punto podo queixarme?

MA: Creo que con iso temos que romper e queixarnos; si non, seguiremos igual.

Ademais da desconfianza, que outras cousas identificastes?

MA: Que ser mozo non axuda porque sempre serás o outro. É dicir, vostede non o sabe, polo que o seu traballo non se ten en conta. Simplemente o que queren é sacar de nós a idea que eles queren.

LUKIN: Ser mozo e muller e saír dun concurso non axuda. Os promotores son sempre iguais e todos os homes. Si falo contra un, non sabes si vas ter máis concertos. Por iso, si queres seguir tocando, é difícil loitar contra o sistema ou a industria e cambiar as cousas.

“Coñecinche e quero fuxir”, din na canción. Queredes fuxir da industria musical?

LUKIN: Falamos de industria e dunha persoa concreta. A canción creouse porque coñecemos a un monstruoso home.

MA: A canción non é dramática porque queriamos rirnos desa situación. Cres que es Xesucristo, de acordo, cinco responsabilidades.

Ademais de expresar enfado, reflicten a súa complicidade, non?

LUKIN: Queixámonos moito, pero ao mesmo tempo contamos o bonito que é atopar un amigo nun lugar así.

MA: Gozamos moito escribindo e gritando esta canción.